మొన్న అంటే మార్చ్ పదిహేనో తారీఖున, ఆంధ్రజ్యోతివారి ఆదివారం అనుబంధం లో, నేను తెలుగులో వ్రాసుకున్న కథని తొలిసారిగా ప్రచురించారు. దాని పేరు అదితి. మీరు అదితి చదవకపోతే ఇక్కడ చదువుకోవచ్చు.
ఆ కథ మీద పాఠకులనుండి వచ్చిన స్పందనల గురించి ఈ టపా.ఈ స్పందనలను ఇక్కడ నమోదు చెయ్యడానికి ప్రేరణ వి వి న మూర్తి గారు తమ కథ “ఒక రేపిస్టు ప్రేమలేఖ” (ఆంధ్రజ్యోతి ఆదివారం అనుబంధం – ఫిబ్రవరి 1,2015, ప్రచురణ) మీద ఫేస్‌బుక్‌లోని కథ సమూహంలో వారికి వచ్చిన స్పందనలని పంచుకోవడమే. అలాగని వారితో కాని మరెవ్వరితోకాని నన్ను కాని నా రచనలని కాని నేను పోల్చుకోవడం లేదు.
మరొక ముఖ్యమైన కారణం – భవిష్యత్తులో ఈ అదితి గురించి పాఠకులు నాకు చేరవేసిన తమ అభిప్రాయాలు వ్రాసుకున్న ఈ కొన్ని, నా జ్ఞాపకాలుగా ఉండిపోతాయి. కథ చదువుకున్న తరువాత మీరు ముందుకు సాగితే బాగుంటుందని నా అభిప్రాయం. కథ చదవకుండా దానిమీద పాఠకుల స్పందన తెలుసుకున్న తరువాత కథ చదివితే మీ అభిప్రాయంలో మార్పుకి అవకాశం ఉండవచ్చు. ఉండకపోనూవచ్చు.
ఈ పాఠకుల స్పందనలకి గణాంకాలు కాని సంఖ్యాక వివరాలు కాని లేవు. జ్ఞాపకం ఉన్నంతమేరకు ఇక్కడ పంచుకుంటున్నాను. గమనించగలరు. ఫోన్లు చేసిన పాఠకుల పేర్లు నేను అడగలేదు. వారి ఏ ఊరు నుంచి చేస్తున్నారన్నది తెలుసుకోవడానికి మాత్రమే వారి ఊరి పేరు అడిగాను.
అదితి ని స్త్రీలూ పురుషులు ఇద్దరూ చదివారు. ఫోన్లు చేసారు, ఎస్ ఎమ్ ఎస్ లు పంపారు. చాట్ లో చెప్పారు.
ఫోన్లు చేసిన వారి సంఖ్యని నేను మొదట్లో లెఖ్ఖ పెట్టడానికి ప్రయత్నించాను కాని తరువాత విరమించుకున్నాను, నాకు అంత ఓపికాలేదు, ఆ ఆసక్తి లేకుండా పోయింది. ఉజ్జాయింపుగా ఒక అంచనా అయితే ఉంది.
అదితి కథ చదివిన తరువాత, నా గురించి తెలిసిన వారు, నా గురించి విన్నవారు చాలా ఆసక్తిగా అడిగిన ప్రశ్న. “ఇదేనా మీరు వ్రాసిన తొలి కథ?” అని. ముఖ్యంగా సాహిత్యకారులు. రచయితలు, కొంత మంది సంపాదకులు కూడా. ఆ ప్రశ్నని నేను అసలు ఎదురుచూడలేదు. బహుశ నన్ను నేను ఆ కోణంలోనుంచి (ఒక తెలుగు రచయితగా) చూసుకోవాల్సిన అవసరం ఎప్పుడూ కలగలేదు. అందుకనేమో మరి!
ఇక వారి ప్రశ్నకి జవాబు;
తెలుగులో నేను వ్రాసిన కథలలో ఆఫ్‌లైన్‌లో అంటే (అచ్చు) పత్రికలలో ప్రచురణకి నోచుకున్న తొలి కథ ఇదే.
పోతే ఇందాక అనుకున్న పాఠకులలో రచయితలు, సంపాదకులూ ఉన్నారన్నాను కదా! వారందరి ఏకాభిప్రాయం: “ఇది మీ తొలికథ లాగా లేదు.”
గోక్కోవడం
“దురద” ని మెచ్చని వారు కూడా ఉన్నారు. కనీసం ముగ్గురున్నారు. ఒకరు స్వయంగా నాకు తన అభిప్రాయం తెలియజేస్తే మరొకరు ఫేస్బుక్ కథ సమూహంలో ఆ మాటలే కాకున్న అటువంటి అర్ధం వచ్చే మాటలే వాడారు. ఒకరు సందేశం పంపారు.
దాదాపు అందరూ “…నట్లు కొట్టకుండా, ఆపకుండా చదివించింది మీ కథ,” అని చెప్పారు.
“మీ కథని తెలుగు పాఠకులు మెచ్చుకోవడం అనుమానమే,” అని అభిప్రాయాన్ని వెల్లడించిన ఇద్దరు పాఠకులు రచయితలే! వారిద్దరూ నా శ్రేయోభిలాషులే.
“మీ ఈ కథలని తెలుగు పాఠకులు అందుకోలేరండి. తొందరగా మీ కథలని కూడా నాకివ్వండి. అనువదిస్తాను,” అని అంటే ముక్కున వేలేసుకోవడం నా వంతైయ్యింది.
- అదితి కథ అర్ధం కాలేదు అని సందేశాలు పంపినవారు ఇద్దరు.
- బోర్ కొట్టిందని సందేశం పంపుతూ “ఇంకా మంచి కథలుమీరు వ్రాయలి!” అని ప్రోత్సహించిన వారు ఒకరు.
- సైకోసొమాటిక్ డిజార్డర్ అనే లక్షణం నిజంగా ఉందా అని అడిగిన వారు కొందరు.
- దాదాపు ఒక పదిమంది దాకా తమ కుటుంబంలోనో , స్నేహితులలోనే ఇటువంటివి చూసినవారున్నారు. వివరంగా నాతో వారి అనుభవాన్ని పంచుకున్నారు.
- అదితి చదివిన తరువాత ఆ దురద లాంటి ఇతర అలవాట్లని గుర్తించిన పాఠకులు కథని విపరీతంగా మెచ్చుకున్నారు.
అదితి ఒక ప్రమాదాన్ని కూడా తెచ్చిపెట్టింది. కుటుంబ సమస్యలకి నన్ను పరిష్కారం కోరుతూ పాఠకులు ఫోను చేసారు. మరీ ముఖ్యంగా వైవాహిక జీవితంలో భార్యా భర్తల మధ్య వచ్చిన అవగాహానాలేమి. ఫోన్లు చేసిన వారందరూ స్త్రీలే!
పాత్రల పేర్లు మీద కూడా స్పందించారు. “ఆ పేర్లు ఏమిటి? అన్ని కృతకంగా ఉన్నాయి! ఆ భాష ఏంటి?” అని అన్నవారు కూడా ఉన్నారు.
కథలతో పాటు రచయిత ఫోన్ నెంబర్ ఇచ్చినప్పుడు ప్రచురణకర్తలకు అభిప్రాయాలు అందటం లేదట!
1 – స్థూలంగా 40ల లోపున్న వారికి ఈ కథ అంతగా నచ్చలేదు.
3 – ఈ నలభైలలోపు ఉన్నవారికి ఈ కథ:
శోభన్ బాబు లాంటి పల్లెటూరి మొగుడు, పట్నం పెళ్లాం, కొత్త దేవత లాంటి భార్య ఇందులో కొత్తేముంది?” అని అడిగినవారు ఉన్నారు. మరో అడుగు ముందుకేసి ఇల్లాలు సినిమా కి మీ కథకి పెద్ద తేడా ఏముంది అనికూడా అడిగేసారు. 🙂
ఫేస్ బుక్ కథ సమూహంలో కథని పంచుకున్న సాయి పద్మ కి, సోదరుడు అట్లూరి శ్రీ కి, అబ్బిగారి రాజేంద్ర ప్రసాద్ , వ్యవస్థాపక అధ్యక్షులు రాష్త్ర కధానిలయం, నందలూరు వారికి మప్పిదాలు.ఇక ఆంధ్రజ్యోతి ఆదివారం అనుబంధం సంపాదక వర్గం సభ్యులకి, బొమ్మలు వేసిన అక్బర్ గారికి నా నెనర్లు.
గమనిక
- ఈ కథని ఏ ఒక్క పత్రికనో దాని పాఠకులనో దృష్టిలో ఉంచుకుని వ్రాసింది కాదు. కథని వ్రాసుకున్న తరువాత ఒకే ఒకరితో పంచుకున్నాను. వారి అభిప్రాయాన్ని విన్నాను. ఆ అభిప్రాయంతో నా కథలో మార్పులు చేర్పులు చెయ్యలేదు. అది వారి అభిప్రాయంగానే తీసుకున్నాను. అంతే.
- ఈ కథకి నేపధ్యం ఉందా అంటే ఉంది.
ఒకటి అప్పుడెప్పుడో నేనేదో వ్రాస్తే దాన్ని చదివి ఒకానొకరు “మీరే వ్రాసారా? ఎవరైనా ఎడిట్ చేసారా?” అని అడిగితే ఆ ప్రశ్నకి కోపంవచ్చింది. అంతేకాదు మరొక distant cousin కూడా ఎక్కడో “…వ్రాసేవాళ్ళెవరూ లేరు నేను తప్ప,” అని అంటే అది గుచ్చుకుంది. అప్పుడు వ్రాసుకున్న కథలలో ఇది ఒకటి. అందుకోసమే వ్రాసిన దాన్ని ప్రచురణకి పంపాను. నాకు కోపం తెప్పించిన వారిద్దరికి కూడ మప్పిదాలు. 🙂 రెండు నా దృష్టికి వచ్చిన కొన్ని అనుభవాలని ఏర్చి కూర్చి ఒక కథగా మలిచాను. ఆ అనుభవాలు కూదా దాదాపుగా మూడు దశాబ్దాలమేరా విస్తరించిన అనుభవాల సమాహారం.
ఆ కథ మీద అంత చర్చ జరిగిందా?????
మిస్సింగ్ ఫేస్బుక్ 🙂
స్పందనలన్నీ ఫేస్‌బుక్‌లోవి కావు. బహుశ రెండు మూడు శాతమే! మిగతావన్ని ఫేస్బుక్ వెలుపల జరిగినవే! బ్లాగ్‌లోకం చూసిన మీ బోటివారికి ఫేసి‌బుక్‌ ఎంత! గమనించవలసిన విషయమేమిటంటే, ఫోను నెంబర్ ఇస్తే ప్రచురణతో బాటు, పత్రిక సంపాదకవర్గానికి పాఠకుల అభిప్రాయం తెలియడం తక్కువే. ఇదివరకటిలాగా పోస్ట్‌కార్డ్‌మీద వ్రాసే అభిప్రాయలకే విలువ ఎక్కువ, విద్యుల్లేఖల అభిప్రాయానికి విలువ ఎక్కువనివ్వాలని అభిప్రాయం. అవి అయితే పాఠకుడు, తన కాలాన్ని వెచ్చించి, తన అభిప్ర్రాయాలన్నింటిని గుదిగుచ్చి తెలియజేయడానికి కృషి చేస్తాడు కాబట్టి. ఫోనుల్లో అంత వివరంగా మాట్లాడుకోవడం కష్టం అనుకుంటాను. చివరి మాట you need not miss Facebook. You lose nothing సుజాత గారు!