చాలు!

enough is enough చాలు

నేను తరచూ చెప్తుంటాను.

ఫేస్‌బుక్‌లో ప్రవేశించేవారికి చర్మం మందంగా వుండాలని. ఎంత మందంగా వుంటే అంత మంచిదనికూడా. ఎందుకంటే వాళ్ళూ, వీళ్ళు తెలిసీ, తెలియక నోరు పారేసుకుంటూవుంటారు. అలాంటి సందర్భాలలో ఒకొక్కసారి collateral damageలో భాగంగా పక్కనున్నవాళ్ళకి కూడా దెబ్బలు తగులుతుంటాయి. గాయలవుతాయి. అలా దెబ్బలు తిన్నవాళ్లని, గాయపడ్డవారిని చూస్తూనే వున్నాను.

గాయపడ్డ వాళ్ళ చర్మం మందాన్ని బట్టి, వారి మనసుకి బాధని భరించే శక్తిని బట్టి ‘హర్టు’ అవుతుంటారు. విషయం పూర్తిగా ఆకళింపు చేసుకోకుండా, నేపధ్యమూ, వివరమూ తెలియకుండా దారినపోయే దానయ్యలూ, దానమ్మలూ కూడ రాళ్ళు విసురుతారు!

వెనక్కి తిరిగి రాళ్ళు విసిరినవాళ్ళకి పబ్లిక్‌గా జవాబిచ్చే అవకాశం వున్నా, అది తమని దుర్గంధపూరితమైన మురికికూపంలోకి లాగుతుందని తెలిసి స్పందించకుండా పక్కకు తప్పుకుని వెళ్ళిపోవడం అత్యున్నతమైన మార్గమని తెలిసిన వాళ్ళు కొందరుంటారు. వీళ్ళు ఈ ఫేసు‌బుక్ లోకం ఏమనుకున్నా ఫరవాలేదనుకుంటారు! After all Facebook is not the only world! ఎందుకంటే తాము తప్పు చెయ్యలేదని వారికి స్పష్టంగా తెలుసు.

దాదాపు పది పదిహేనేళ్ళుగా ఈ ఫేసు‌బుక్‌లో అనేకమైన సందర్భాలలో అనేక మంది వ్యక్తులను, వారి వ్యక్టిత్వాలను, ప్రవర్తనను చూస్తూవస్తున్నాను. ఇటీవల రెండు సంఘటనలు చూసిన తరువాత చూసింది, విన్నది, అర్ధం చేసుకున్నది, స్పందించింది ఇక చాలు అనిపించింది.

అందులో ఒకటి ఇద్దరు స్నేహితుల మధ్య జరిగినది. ఇద్దరూ విజ్ఞులే. తమ తమ రంగాలలో నిష్ణాతులు. తమ విద్వత్తుతో, జీవితానుభవంతో సమాజానికి తమ తోచినంతమేరకు సహాయ సహకారాలు అందిస్తున్నవారే! వాళ్ళిద్దరి మధ్య ‘బ్లాకు’!

మరో సందర్భంలో కూడా అలాంటిదే.

ఇంత చిన్న జీవితంలో కాలి మడమలు కూడ తడపలేని లోతున్న ఈ ఫేస్‌బుక్ ‘స్నేహ సముద్రం’లో వ్యక్తిగతంగా పరిచయంలేని (ఆఫ్ ది గ్రిడ్) ‘స్నేహా’లలో comments ని out of context కి twist చేసి తమకు అనుకూలంగా convoluted arguments చేసి దానితో ఆగక బురదజల్లుడు, దూషణలు, బ్లాకులు. అవసరమా?

మరొక సందర్భంలో అకారణంగా ద్వేషాన్ని పెంచుకోవడం! చిన్న పిల్లలా అంటే కాదు! తల్లులు, తండ్రులుగా వృత్తిపరంగా బాధ్యతలు, విధులూ నిర్వహిస్తున్నవారే! అపోహలకి, అపార్ధాలకి దారి తీసిన విషయాలను కూర్చుని సంప్రదించుకుని నిర్ణయాలు తీసుకోగలిగిన వివేకవంతులే(?) కారేమో మరి!

ఈ పోస్ట్ కూడా అనవసరం అనుకున్నాను కాని ఇది off the grid, వ్యక్తిగతంగా నన్ను తెలిసిన దేశ విదేశాలలోవున్న మిత్రులకి తెలియజేయడం కోసం చెప్పాల్సి వస్తోంది. నేను ఇక్కడ కనపడటంలేదని అనుకోవద్దు. నాతో వ్యక్తిగత పరిచయం వున్నవారందరి వద్ద నా contact coordinates వుంటాయి కాబట్టి టచ్‌లో వుందాం. కుదిరినప్పుడు ఒక కప్పుటీ తో ఎక్కడో ఒక చోట ఎప్పుడో ఒకప్పుడు వీలున్నప్పుడు కలుద్దాం.

BTW, ఇక్కడ నా అకౌంట్‌ని ప్రస్తుతానికి డిలీట్ గాని డీఆక్టివేట్‌గాని చెయ్యడం లేదు. వేదిక కార్యక్రమం ప్రకటనలుంటాయిగా!

Note: This Facebook post was made public disabling the comments on 15 Dec 2023.

#చాలు #EnoughIsEnough

అసిఫా! అసిఫా!

LT metro rail

ఆ మధ్య ఒక సాయంత్రం జుబిలీ హిల్స్‌, మహాప్రస్థానం లో ఎవరికో వీడ్కోలు పలికి వస్తుంటే, దారిలో ఆ పాప, తమ్ముడు, వాళ్ళ నాన్నతో కనిపించారు. చలాకిగా నవ్వుతూ, తుళ్ళుతూ, హుషారుగా, సంతోషంగా దాదాపుగా పరిగెడుతున్నారు. వాళ్ల వెనుక వాళ్ళ నాన్న అనుకుంటా, భుజం నుంచి వాటర్ బాటిల్ తగిలించుకుని వాళ్ళ అడుగులో అడుగు వేసుకుంటూ హాయిగా నవ్వుతూ వెళ్తున్నాడు. అమీర్ పేట మెట్రో స్టేషన్. నేను వాళ్లతో పాటే, స్టేషన్ వైపుకి అడుగేసాను. ఆ పాప ఎస్కలేటర్ ఎక్కడానికి సందేహిస్తూ ఆగి పోయింది. తమ్ముడు, ఒక గెంతు, గెంతి ఎస్కలేటర్ మీదికి చేరుకున్నాడు. అప్పుడు గమనించాను. వాళ్ళ తండ్రి, ఎడం చేతివైపు మెట్లమీద, మాకంటే ముందుండి తన పిల్లల్ని మొబైల్‌ కెమెర ఫోటోలతో జ్ఞాపకాలని దాచుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తున్నాడని.

“ఫరవాలేదమ్మా, ముందుకొక అడుగెయ్యి, వెనక నేనున్నాగా!” అంటూ వెనక నుంచి నాకు అందుబాటులో ఉన్న పాప కుడి భుజం మీద తట్టాను. అప్పటిదాక నన్ను చూడని పాప వెనక్కి తిరిగి చూసింది. బిగుతుగా కట్టిన రెండు జడలు ఒక్కసారిగా వెనక్కి తిరిగాయి. చక్కగా నవ్వుతున్న పెద్ద కళ్ళు. వాళ్ళమ్మ కాటుకతో దిద్దిన కళ్ళు. వాటి మధ్య ఎర్రటి బొట్టు. అమాయకంగా నవ్వుతున్న పెదవులు! ఆ నవ్వు పాపకళ్ళలో కూడా జర్రున పాకింది! ఎంత అమాయకంగా, ఆనందంగా ఉందో! ఆ మొహం! గబుక్కున మరో పాప మొహం గుర్తోఛ్హింది!

తమ్ముడు ఎస్కలేటర్ మీద రెండు మెట్లు ముందుకు దూకాడు.
పాప ఎస్కలేటర్ మీదకి అడుగేసింది.
అవతల తండ్రి మెట్ల మీద మరో రెండడుగులేసి, రెండు మెట్లు దాటి వాటి పైకి చేరుకున్నాడు. ఫోటో తియ్యడానికి వాళ్ళూ, వీళ్లు అడ్డం వస్తున్నారు.

“నువ్వు దూకు ముందుకి. మెట్లెక్కినట్టు ఎక్కెయ్. ఏమి కాదు. నీ వెనక నేనున్నానుగా!” అంటుంటే విని, నేను భుజం తట్టేలోపు, ఒక మెట్టేక్కింది. మళ్ళీ మరొకటి. ఈ సారి రెండు. రైలింగ్‍ని పట్టుకుని వడివడిగా, హుషారుగా! అందరం పైకి చేరుకున్నారు. నేను పైకి వెళ్ళేటప్పడికి, పిల్లల్నిద్దర్ని ఒక వైపు నుంచో బెట్టి తండ్రి ఫోటోలు తీసుకోవడానికి ఇబ్బంది పడుతున్నాడు. పశ్చిమాన దిగుతున్న సూర్యుడు, తండ్రి మొఖం మీద. అక్కడున్న సైన్‌బోర్డ్‌ నీడలో పిల్లలిద్దరు.

“Go, stand with them, I will help you with the pictures,” అని నేను ముందుకు వెళ్తే, ఆ తండ్రి “థాంక్ యూ సార్” అంటూ మొబైల్ ఫోన్ నాకందించాడు.

ఇప్పుడు సైన్‍బోర్డ్‌ నీడలో తండ్రి, పాప, తన తమ్ముడు. రెర్ కెమెరా లో వాళ్ల బొమ్మలు ప్రస్ఫుటంగా కనబడటం లేదు. వెలుతురు సరిపోవడం లేదు.  జూమ్ చేసాను. పాప జూమ్‍లో ఉంది. అమాయకంగా నవ్వుతున్న కళ్ళు. నవ్వుతున్న పెదాలు. గబుక్కున మరో పాప మొహం గుర్తోఛ్హింది.  కళ్ళు అలుక్కుపొయ్యాయి.

రెండో, మూడో టక టక మని క్లిక్ మనిపించాను. వాళ్ల ముగ్గురుని గ్రూప్ లోకి తీసుకుని మరో రెండో, మూడో క్లిక్ చేసాను. తరువాత, వాళ్ళ ముగ్గుర్ని దిగుతున్న సూర్యుడికి అభిముఖంగా, టికెట్ కౌంటర్స్ బాక్ డ్రాప్‍ తో తీస్తుంటే, తమ్ముడు పెదవులు బిగించి చూస్తున్నాడు. “Say cheese and smile,” అని అంటుంటే వాడు, వాడి అక్క #అసిఫా, వాళ్ల నాన్న నవ్వుతుంటే రాపిడ్‍గా మరో అయిదో, ఆరో క్లిక్ చేసాను.

“Say thanks to uncle,” ఆంటూ వాళ్ళ తండ్రి నేనందించిన తన మొబైల్ ని అందుకున్నాడు. పాప దగ్గిరకొఛ్హి, కుడి చెయ్య సాచి, “థాంక్స్ అంకుల్,” అంది. తమ్ముడు అక్కడే నిలబడి నా వంక చూస్తున్నాడు. “It’s OK”, అంటూ నేను వెను తిరిగాను.

ఆ పాపలో నాకు Asifa కనపడింది.  అప్పట్నించి నా చుట్టూ నాకు ప్రతి బాలికలోను అసిఫా కనబడుతోంది.

శ్రీదేవి అయ్యప్పన్ తో నా పరిచయం

శ్రీదేవి ఆ క్రితం రాత్రి చనిపోయిందన్న వార్త Facebook లో చదవగానే ఒక చిన్న షాక్!  అప్రయత్నంగానే “అయ్యో!” అనిపించింది.  అంత చిన్న వయసులోనే పోవడం, పైగా ఊహించని విధంగా! ఎంత వరకు నిజం అని తెలుసుకోవడానికి, వెంటనే గూగుల్ లోకి వెళ్ళి సెర్చ్ చేస్తుంటే…ఆమె తండ్రి, అయ్యప్పన్ గారు, తల్లి రాజేశ్వరి, చెల్లెలు శ్రీలత గుర్తు వఛ్హారు.  అంతేకాదు, బహుశ వారి బంధువు మరొకమ్మాయి కూడా గుర్తు వఛ్హింది.

వీళ్లందరితో పాటు అయ్యప్పన్ గారిని పరియం చేసిన టి సి సుబ్బన్న గారు.  అప్పట్లో అయిదారు, సినిమాలు తీసి చేతులు కాల్చుకున్న నిర్మాత.  బెరైటీస్ ఎగుమతులు లాభాసాటిగా ఉందని ఆ గనులకోసం, చాలా కష్టపడ్డారు.  గల్ఫ్ దేశాల చుట్టూ తిరిగాడాయన.  చివరికి మాకెవరికి తెలియకుండా మద్రాసు జనరల్ హాస్పిటల్ లో పోయారు.  వాళ్ళందరూ ఆ  మనుషులు, వాళ్ళ కలలు అన్ని కళ్ళముందు కదలాడినవి.

గూగుల్ సర్చ్ లో శ్రీదేవి మరణం మీద వస్తున్న కొన్ని వార్తలు చదివినప్పుడు బాధవేసింది.  అయ్యో అనిపించింది.  ఒక పోస్ట్ వ్రాద్దామనుకున్నాను.  కాని అంతక్రితం రోజే ప్రముఖ సాహిత్య వేత్త మునిపల్లె రాజు గారు పోయారు.  ఆ సందర్భంలో ఎవరో ఫేస్‍బుక్ లో కొంచెం వ్యంగ్యంగా, ఇక మళ్ళీ మొదలన్నమాట పోయిన వాళ్లందరితోను వాళ్ళు తీసుకున్న ఫోటోలు, వాళ్ళ ఘాఢమైన స్నేహాలతో ఈ ఫేసుబుక్ గోడల నిండా పిడకలు,  పేడ కంపు అంటూ పోస్ట్ చేసింది గుర్తు వఛ్హింది.  అందుకని తటపటాయించాను.  చివరకి పోస్ట్ చేసాను కూడా!  కానీ  శ్రీదేవి లాంటి నటితో నాకున్న పరిచయాన్ని నేను exploit చేస్తున్నానన్న అపవాదు నా మీద పడుతుందా అన్న అనుమానంతో ఆ పోస్ట్ ని తొలగించేసాను.

మళ్ళీ సందిగ్ధం!

మద్రాసులో, రాణీ బుక్ సెంటర్ రోజులు నా జీవితంలో స్వర్ణయుగం!  మద్రాసులోని తెలుగువారికి కూడ ఆ మూడు దశాబ్దాలు స్వర్ణయుగమే!  అంతకు ముందు, ఆ తరువాత నాకు తెలీదు ఎందుకంటే నేను లేను గనక.  రాణీ బుక్ సెంటర్ అంటే అమ్మ, చౌదరాణి.  తనని గుర్తు చేసుకోవడమే నేను.  అలాగని తనని మరిచిపోయానని కాదు…  but anyways..ఆంతకు ముందు వ్రాసి డిలీట్ చేసింది తెలుగనుకుంటాను…కాని ఈ సారి నా తమిళ తంబీలకి ఇతర భాషా మిత్రులకి కూడ తెలుస్తుందని ఇంగ్లిష్ లో వ్రాసాను.  మరి ఫోటో కావాలి కదా? శ్రీదేవి కుటుంబంతో ఉన్న ఫోటోలు చూసిన గుర్తు ఉంది నాకు.  అవి గౌతమ్ అని ఆ రోజుల్లో ప్రోట్రైట్ ఫోటోలకి గొప్ప పేరున్నతను తీసిన ఫోటోలే సరి అనుకున్నాను.  ఆ ఫోటొలు అప్పట్లో వఛ్హే Star & Style, Stardust, Cine Blitz, Filmfare లాంటి పత్రికల్లో వఛ్హిన గుర్తు.  నెట్ లో చాలా సేపు వెతగ్గా దొరికింది.  చాలా బొమ్మలుండాలి గాని ఒకటే దొరికింది. (Twitter లో శ్రీదేవి హాండిల్ లో చూసాను కాని మళ్ళీ అది కనపడలేదు ) అదే నేను వాడింది. Facebook లో నా పోస్ట్ లన్ని పబ్లిక్.  ఇక్కడ ఫేస్‍బుక్ లో నా ఇంగ్లిష్ పోస్ట్. ఒకవేళ మీకు ఆ పోస్ట్ అందుబాటు లోకి రాకపోతే ఇక్కడిఛ్హాను.

Shocking to know that the Sridevi, I knew had to pass away this early! Paan chewing Ayyappan garu, her father is a lawyer and is a Telugu gent, from Sivakasi, the town that makes the firecrackers for India if not the world. A pleasant man, always dressed in white, be it a lungi, or trousers and a shirt.

I am talking about the times, around late 70’s, when she used to come by in a rikshaw along with her mother Smt Rajeswari and drop into our #RaniBookCenter, just to know if her father had come by. There were many times when Ayyappan garu and I used to have cuppa tea at Hotel Hameedia and this lady with her mother would be waiting in the book store for her dad! Her younger sister Srilatha was a Holy Angels student.

Her father, once when we met in Andhra Bank, (it was then in a rented building adjacent to the present police station on Pondy Bazaar) asked me if I had watched #moondrampirai and urged me to go watch it. He considered it to be one of her best performances at that time. She had already become popular and busy by then. She seems to have been in a rush to leave!

Sridevi, Ayyappan, Srilatha, Rajeswari
Sridevi with her parents and younger sister Srilatha

ఆ తరువాత BBC Telugu బిబిసి తెలుగు వారు నన్ను సంప్రదించారు.  “మీ జ్ఞాపకాలు  ఏవైనా ఉంటే పంచుకోగలరా, మా బిబిసి వెబ్‍సైట్ కి?” అని అడిగారు.  కొంత వ్యవధి కోరాను. వారికి అర్ధం అయినట్టుంది.  “మీకు తెలిసినవారు మరెవరైనా …తెలుగులో చెప్పగలిగిన వారుంటే సూచించమని,” కోరారు.

అప్పట్లో ఈ టచ్ స్క్రీన్ ఫోనులు లేవు కాబట్టి సెల్ఫీలు వగైరా లేవు.  ప్రతి రంగంలోను మరీ ముఖ్యంగా అటు సాహిత్య రంగంలోను, ఇటు చలని చిత్ర రంగంలోను దాదాపు ప్రముఖులందరితోనూ సత్సంబధాలుండేవి.  కనీసం ముఖ పరిచయాలుండేవి.  కాబట్టి వాళ్లతో ఫొటోలు తీసుకోవాలి అన్న ఆలోచన ఉండేదికాదు.  ఇంకొక విషయం.  నాకంటూ ఒక ఫిలాసఫి ఉండేది.  వాళ్ళు వాళ్ళ రంగాలలో నిష్ణాతులు.  వ్యాపారస్థులు కావఛ్హు, విద్యావేత్తలు కావఛ్హు, నటులు కావఛ్హు, పారిశ్రామికవేత్తలు, నిర్మాతలు, కళాకారులు, దర్శకులు, సంగీతం,  MNC సంస్థలలో ఉన్నతాధికారులు కావఛ్హు. కాని వారి దైనందిన జీవితంలో  ఎటూ వత్తిడి ఉంటుంది.  వారు వఛ్హేదే వాటికి దూరంగా పుస్తకాలు చదువుకుంటూ, సేద తీరుదామని.  మళ్ళీ వారి వృత్తికి సంబంధించిన వ్యక్తిగత విషయాలు గురించి మాట్లాడటం ఏం బాగుంటుందని మాట్లాడేవాడిని కాదు.  వారు ప్రస్తావిస్తే వాటి గురించి మాట్లాడేవాడిని.  అమ్మ దగ్గిరకి సలహాల కోసం వఛ్హేవారు సరే, సరి. అది మరొకసారి!

అందుకని ఇక్కడ కూడా నేను శ్రీదేవి విషయంలో ప్రసార మాధ్యమాలలో విపరీతమైన చెత్త వఛ్హినా వాటి గురించి ప్రస్తావించలేదు.

ఇక బిబిసి వారికి తెలుగులో నేను శ్రీదేవి గురించి వ్రాసిన చిన్న కాలం ఇక్కడ చదువు కోవఛ్హు.

ఇది వ్రాసి బిబిసి తెలుగు కి ఇవ్వడానికే సమయం సరిపోయింది.   అందుకని నేను ప్రత్యేకంగా మళ్ళీ ఇతరులనెవ్వరిని సంప్రదించలేదు.  అవకాశం ఉండి ఉంటే మట్టుకు శ్రీదేవితో కలిసి ఒక సహయ దర్శకుడిగాను, నటుడుగాను పని చేసిన వాడు, రక్తం (2017) చిత్రంలో తన పాత్రకు అంతర్జాతీయ గుర్తింపు పొందిన నటుడు, పూర్వాశ్రమంలో దర్శకత్వరంగంలోనూ, నిర్మాతగాను అనుభవమున్న సన్మిత్రుడు బెనర్జి ని కోరి ఉండేవాడిని.

ఏది ఏమైనా అంత త్వరగా తను వెళ్లిపోవాల్సి రావడం బాధాకరం.

ఇంకా చాలా వుంది.  బహుశ తరువాతెప్పుడైనా…చూద్దాం!

 తా.: ప్రముఖ తెలుసు సాహితీవేత్త ఆరుద్ర గారి మనుమడు (కవిత చింతామణి కుమారుడు) గౌతమ్ చింతామణిThe Last Diva అనే శీర్షికతో The Pioneer పత్రికలో తను వ్రాసిన వ్యాసంలో రాణీ బుక్ సెంటర్ – శ్రీదేవి (అయ్యప్పన్) గురించి ప్రస్తావించాడు. గౌతమ్ అనాటి సూపర్ స్టార్ రాజేశ్ ఖన్నా మీది ఒక పుస్తకం వ్రాసాడు.   దాన్ని గురించి కూడా వ్రాసాను, ఈ బ్లాగులోనే ఇక్కడ చదువుకోవఛ్హు.

మరో మాట.  నాలుగేళ్ళూ నిరాఘటంగా వెలువడిన సారంగ వెబ్ జైన్ 2017 జనవరిలో విరామం తీసుకుంది. కొన్ని కొత్త శీర్షికలతో ఈ ఉగాది (ఆదివారం, మార్చ్ 18, 2018) మళ్ళీ ఒక పక్షపత్రికగా పాఠకుల ముందుకొఛ్హింది.  అందులో ఇదివరకున్న కథా సారంగ శీర్షికని పునఃప్రారంభిస్తూ నేను వ్రాసిన కధ ఇడ్లి, వడ, సాంబార్ ని తొలి కధగా ఎన్నుకుంది.  అందుకు సారంగ సంపాదక వర్గానికి, మరీ ముఖ్యంగా అఫ్సర్ కి ధన్యవాదాలు. మీరు ఆ కధని ఇక్కడ చదువుకోవఛ్హు.  మీ అభిప్రాయలని వ్యాఖ్యల రూపంలో అక్కడ కాని ఇక్కడ కాని తెలియజేయ మనవి.

కవిరాజు – స్వదేశాగమనము

త్రిపురనేని రామస్వామి,    ట్రినిటీ కాలేజ్, డబ్లిన్, ఐర్లాండ్ లో తన న్యాయశాస్త్ర విద్యాభ్యాస్యాన్ని 1917లో ముగించు కున్నారని నా పరిశోధనలో దొరికిన పత్రాలను బట్టి తెలుస్తోంది. ఐతే ఆయన అదే సంవత్సరం నవంబర్ 11న భారతదేశ భూభాగం లో అడుగుపెట్టా రని చెప్పుకుంటున్నారు. ఒకవేళ అదే నిజమైతే అది ఆయన బొంబాయికి చేరిన తేదినా, లేక తెనాలి లో అడుగుపెట్టిన తారీఖా అన్నది పరిశోధించి తెలుసుకోవాల్సి ఉంది. ఆయన ఆ రోజుకు అంగలూరు కూడా వెళ్లి ఉండవచ్చు.

ఏది ఏమైనప్పటికీ కవిరాజు మాతృదేశానికి తిరిగి వచ్చి ఈ నవంబరు 11కి, శతవసంతాలు నిండినట్టే.

passenger liner / merchant ship