Category: చిన్న కధలు

వెలెట్ వచ్చాడు.  హింది సినిమాలలో ఉత్తరాది సైనికులని చూపిస్తౌరు చూడండి.  అలాంటి యూనిఫార్మ్‌లో ఉన్నాడు. తలకి ఒక పెద్దపాగా. దానికో పెద్ద కుచ్చు.  అట్టహాసంగా ఉన్నాడు. పెద్దవి గుబురు మీసాలు. ఆరడుగులు ఉంటాడు.  ముందుకు వంగి ఎడంచేత్తో కారు తలుపు తెరిచాడు.  “వెల్‌కం,” చెబుతూ కుడిచేత్తో శాల్యూట్ కొట్టాడు.

నేనెప్పుడు కారు వెనక సీటులో కుడిచేతి డోర్ వైపే కూర్చుంటాను.  ఇండియాలో అలాఅయితేనే కారు దిగడానికి సుఖంగా ఉంటుంది.  రైడ్‌లో ఉన్నప్పుడు, విండ్ షీల్డ్ పూర్తిగా కనపడుతుంది కూడా, మన దృష్టికి  డ్రైవర్ తల అడ్డం రాదు.  అందులో సుఖం అది.  సెడాన్ కారు కదా..సులువుగానే దిగాను, కారులోనుంచి.  రెండు చేతుల్తో నడుంచుట్టూ పాంటుని పైకి లాక్కున్నాను.  వీపు వెనక షర్ట్‌ని పాంట్ లోపలికి టక్ చేస్తూ ముందుకు అడుగులు వేసాను.  ఎప్పుడో ఉదయం చేసిన బ్రేక్‌ఫాస్ట్.  మూడు ఇడ్లీలు.  ఒక కాఫీ వితౌట్ షుగర్.  వాడి దగ్గిర టీ బాగుండదట. వెయిటర్ సలహా అది.  అందుకని కాఫీ తాగాను.  క్లయింట్‌ తిన్నాడు నన్ను ..ఆ మూడు ఇడ్లీలకి మరో మూడు.  నా మూడ్‌ని కూడా తిన్నాడు.

మధ్యాహ్నం ఏదో గడ్డి ఎక్కడో నమిలేసాను.  ఇదిగో ఇప్పుడు ఆకలి దంచేస్తున్నది.  క్లయింట్‌ని అడిగితే ఇక్కడ బాగుంటుందని అన్నాడు.  రెస్టరెంట్ పేరు ఏదో చిల్లీస్.  ఎల్లో…ఆరంజో..రెడ్డో.  పుడ్డు బాగుంటే పేరుతో పనేముంది?

రెండు చేతులు కలిపి నమస్తే అంటూ, తనకి అలవాటైపోయిన ప్లాస్టిక్ నవ్వుతో అహ్వానించింది. పెదవులకి ఏదో రంగు బహుశ ఎరుపు రంగేమో, పులుముకుంది.  ఆ అమ్మాయి కి ఇరవై ఏళ్ళుంటాయేమో! లౌంజ్ వెలుతుర్లో ఆ హొస్టెస్ కట్టుకున్న చీర తళ తళ లాడుతోంది.  షో కావాలి కదా మరి.  అమ్మాయికి కాదు, రెస్టారెంట్ కి.  అలవాటు చొప్పున అమ్మాయి పాదాల వంక చూసాను.  చీర అంచులు నలిగి పోయి మాసి పోయినవి.  ఎన్నాళ్లయిందో ఉతికి. గోళ్ళకి నలుపు రంగు పాలిష్. పాదాలు ప్లాస్టిక్ చెప్పుల్ని తగిలించుకున్నాయి. రోడ్డు మీద ప్లాట్‌ఫార్మ్ మీద అమ్మేవి.  బహుశ ఒక ఏడు, ఎనిమిది వేలిస్తారేమో  ఆమెకి!

“ప్లీజ్ కం,”  అంటూ నన్ను డైనింగ్ హాలు తలుపు దగ్గిరకి తీసుకుని వెళ్ళింది.  తలుపు తెరిచి లోపలికి వెళ్ళిపోయింది.  నేను బయట నిలబడిపొయ్యాను.  హొస్టెస్ తలుపు తెరిచి పట్టుకుని, గెస్ట్‌ని లోపలికి వెళ్ళిన తరువాత తన వెనక ఎవరు లేకపోతే తలుపుని మూసేసి తరువాత ప్రోసెస్ లోకి ఎంటర్ అవ్వాలి.  ఈ అమ్మాయి ఆ పని చెయ్యలేదు.  నా మొహం మీద తలుపేసేసింది.

“సారీ, సర్” అంటూ తలుపు తెరుచుకుని వచ్చి మళ్ళీ నన్ను లోపలికి తీసుకువెళ్ళింది.  విశాలమైన డైనింగ్ హాలు.  నాకు ఎదురుగా పొడుగ్గా నాలుగు వరుసలలొ టేబుల్స్ ని అరేంజ్ చేసారు.  నా ఎడంచేతి వైపు కిచెన్ లోకి స్వింగ్ డోర్స్.  నాకు ఎదురుగుండా ఎడమ చేతి వేపు బ్లూ కలర్ నియాన్ లైట్ల్‌తో ‘జెంట్స్’ అని కుడిచేతి వైపు “లేడిస్” అని ఇంగ్లిష్ ‌లో సైన్ బోర్డ్స్.  ఆ నియాన్ లైట్స్ లేకపోతే ఆ డైనింగ్ హాలు లో ఉన్న డిమ్ లైట్ కి ఏవి కనపడవు.  కుడి చేతి వైపు గోడకి ఆనుకున్ని మరో వరుస.  గెస్ట్లు, కట్లరి‌తోను నోటితోను చప్పుడు చేస్తూ తింటున్నారు కాబట్టి నా కళ్ళకి వాళ్లు వినబడుతున్నారు.

ఈ లోపు కళ్లముందు ఒక అద్భుతం జరిగింది.  మాయాజాలం.  ఎక్కడ్నుంచి ఊడిపడ్డాడో మరి, “ఐ విల్ టేక్ కెర్,” అంటూ ఆ యువకుడు ఆ అమ్మాయిని నాకు వదిలించేసి, నన్ను తనకు తగిలించుకున్నాడు.  “కిత్నె సాబ్” అని అడిగాను.  బహుశ ఎంత ‘మంద’ని ఏమో అతని ప్రశ్న.  ఆ చీకటి వెలుతురులో అతని దంతాలు తెల్లగా మెరుస్తున్నాయి.

“…’ఆమ్ అలొన్,” అని అన్నాను.

“దిస్ వే సర్, ” అంటూ నా ముందున్న ఫోర్ సీటర్ టేబుల్ని నాకు ప్రెజెంట్ చేసాడు.  ఎంట్రన్స్ ఎదురుగుండా కూర్చుని ప్రతివాడికి కనబడుతూ ఏం తింటాం? తినేటప్పుడు ప్రైవసీ ఉండద్దూ, పైగా పబ్లిక్కులో?

ఎడం చేతి వైపు గోడని ఆనుకుని ఉన్న రిసెస్స్ ఏరియాలో పాంట్రీ (సైడ్ సెక్షన్) పక్కనే అయితే బాగుంటుంది.  గోడకి ఆనుకునే సోఫా టూ సీటర్. దానికి పాంట్రీకి మధ్య చిన్న సైడ్ టేబుల్.  టేబుల్ గోడకి అనుకుని ఉంది.  ఆ గోడకున్న ద్వారం నుంచే ఇందాక నేను లోపలికి వచ్చింది. వచ్చేవాళ్ళని, పొయ్యేవాళ్ళని చూస్తూ కాలక్షేపంచేస్తూ తినొచ్చు.  పరీక్షగా చూస్తే కాని మనం వాళ్ళకు కనపడం.  అతనికి జవాబు ఇవ్వలేదు.  పాంట్రీ వైపుగా అడుగులేసాను. టూ సీటర్ సోఫాకి అభిముఖంగా మరో ఇద్దరికి కుర్చీలు.  మాములుగా ఒంటరిగా ఒఖ్ఖరే ఉన్న టేబుల్ దగ్గిరకి ఇంకొకళ్ళు రారు…సిటీస్‌లో అయితే.  పైగా గోడకి అనుకుని ఏ.సి వెంట్.  దాని త్రో నా మీదకు రాదు.  బాగుంది అనుకుంటూ ఆ టేబుల్ దగ్గిర సెటిల్ అయ్యాను.

ఏ.సి కింద బిగించిన లాంప్ వెలుతురులో నీలంరంగు ప్లాస్టిక్ ఫోల్డర్‌లో మెను ని టేబుల్ మీద నేను చేయి చాస్తే అందేంత దూరంలో పెట్టి నిలబడ్డాడు.  అంచులు మడ్డి కొట్టుకుని పోయ్యి డాగ్ ఇయర్స్ తో ఉందది.  ఎడం చేతి చూపుడు వేలు బొటన వేలు మధ్య వేళ్ళకి అంటీ అంటనట్టుగా దానిని పట్టుకుని నా దగ్గిరకు లాక్కున్నాను.  లోపల కంప్యూటర్ ప్రింట్ అవుట్స్‌తో మెను.  సలాడ్స్, స్టాటర్స్ నుంచి బివరెజెస్ దాక. వెజ్జు, నాన్ వెజ్జు కాక డ్రై ఫుడ్ కూడ ఉన్నాయందులో. గుజ్జుతో కూడా! గజ్జి రాదుకదా అనిపించింది ఆ మెను ఫోల్డర్‌ని చూస్తే.  కంపంరం పుట్టింది.  బతకడానికి తినాలి. తప్పుదు.

టొమాటో సూప్, ఒక వెజ్ సలాడ్, రెండు ఫుల్కాలు, ఒక మిక్స్‌డ్ వెజ్ కర్రీ ఆర్డరిచ్చాను.  కూల్ వాటర్ బాటిల్ ఒకటి వాటితో పాటుగా. “టెన్ మినిట్స్, యు విల్ హావ్ దెం సర్, ” అని వెళ్ళిపొయ్యాడు, “ఎంత సేపు పడుతుంది?” అని అడిగితే.

అప్పటికి కళ్ళు ఆ చీకటి వెలుతురుకి అలవాటు పడ్డాయి.  టేబుల్ కవర్స్ మీద మరకలు.  ఏ బోన్ సూపో, వెజ్ మంచూరియాకి పూసుకున్న సూప్ మరకలో!  బెడ్‌షీట్ల మీద మరకలు గుర్తువచ్చాయి. నవ్వొచ్చింది.  కాని బయటకు కనపడేటట్టు నవ్వలేదు.  అలవాటయిపోయింది, అలా.  టేబుల్ మధ్యలో స్టాండ్ కి నాలుగు ప్లాస్టిక్ కప్పులు ఉన్నాయి.  బహుశ చిల్లీ సాస్, వెనిగర్, టమాటో సాస్, మరింకేదో పదార్ధం.  మూతలు లేవు వాటికి. వాటి పక్కనే పెప్పర్, సాల్ట్ హోల్డర్.  ఒక క్రోమియం ప్లేటెడ్ హోల్డర్‌లో కొన్ని పేపర్ నాప్కిన్స్.  ఒక వైపుకి వాలిపోయినవి. బహుశ డైనర్ల కబుర్లన్ని విని ఓపిక నశించో లేక, డైనర్ల చేతుల్లో తమ స్నేహితుల జీవితాలన్నీ దాఋణంగా నలిపివేయబడ్డం చూసో. పాపం!

సర్వర్ వచ్చాడు.  కాదు ప్రత్యక్షమయ్యాడు.  చీకట్లో వాడి వొంటి నలుపు కనపడ్డం లేదు.  వాడు వేసుకున్న బట్టలు కనపడుతున్నాయి.  నాకు ఎడం చేతి పక్కగా ఒక చిన్న మెలమైన్ ప్లేట్ పెట్టాడు.  వాడికి, అదే దగ్గిర.  దానికి కుడిచేతి వైపు గాజు గ్లాసు.  ప్లేట్‌కి ఎడం చేతివైపు స్పూన్‌లు, కత్తులు.  కుడి చేతి వైపు ఫోర్క్ ఒకటి. అంటే నేను తినాలంటే కుడి చేతి వైపు కి జరిగి పళ్ళెం నాముందుకి వచ్చేలా నన్ను నేను సర్ధుకుని కూర్చోవాలి.  ఫుడ్ సర్వ్ చేసేది వాడు కదా!  నేను డైనర్‌ని మాత్రమే. అందులోను డబ్బులిచ్చే డైనర్‌ని.  టిప్పు ఎంత ఇవ్వాలి వీడికి అని లెఖ్ఖ వేసుకుంటున్నాను. డజ్ హి డిజర్వ్ ఎ టిప్!

నేను కదల్లేదు.  వాడు  సదిరేసి వెళ్ళిపొయ్యాడు.  స్టీరియోలో మంద్రస్థాయిలో ఎవరో “రాప్” తున్నారు. “రాపర్” తల్లి ఎవడితోనే లేచి పోయిందట!
ఆమెన్.
ఏమెన్.
ఎ మాన్.

రెండు మూడు ఫామిలిస్ అనుకుంటా పిల్లలతో.  మరో టేబుల్ దగ్గిర యువతీ యువకులు.  పెళ్ళవ్వాల్సిన వాళ్ళో మరి ఇంకా సంసారం ఏవిటో తెలియని వాళ్ళో..ఒకరి కళ్ళలోకి ఒకర్ని చూసుకుంటూ కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నారు.  మధ్య మధ్యలో ఒకరికొకరు అందించుకుంటున్నారు. ఎంత ప్రేమో ఒకళ్ళమీద మరొకరికి!  ఒక ఏడేళ్ళ తరువాత సెవెన్ యియర్స్ ఇచ్ వస్తే ఏంచేస్తారో? అయినా సెవెన్ యియర్స్ కావాలా ఈ రోజుల్లో వాళ్ళకి?

తమాషా ఏమిటంటే ఎవరూ తమ స్మార్ట్‌ఫోన్లు బయటికి తీసి చూసుకోవడం లేదు.  భలే ఆశ్చర్యం వేసింది నాకు.  నా ఫోను టేబుల్ పైనే నా ముందే ఉంది. అప్పుడొకటి అప్పుడోకటి మెసెజెస్, అలర్ట్స్ స్కోల్ అవుతూ లాకవుట్ స్కీన్ మీద కనపడుతునే ఉన్నాయి.

సూపు తెచ్చాడు.  మళ్ళీ నాకు ఎడంగా ఉన్న ప్లేట్‌లో పెట్టాడు.  నేను అందుకోలేదు.   నేను పళ్ళెం వైపు జరగనూ లేదు.  వాడి నల్లమొహంలోని కళ్ళలోని, తెల్లగుడ్లలో ఆశ్చర్యం కనపడింది నాకు.  కాని ఆ చీకట్లో, కళ్ళజోడు లోపలన్న నా కళ్ళల్లో వాడికి నా ఆకలిరాముడి క్రోధం కనపడలేదని …కాదు కాదు…. నేను చూపించలేదని వాడికి అర్ధం అయినట్టు లేదు. అలాంటి విషయాల్లో నేను మాస్టర్ని కదా? అమితాబ్ బచ్చన్ ఏమిటి, నాముందు మార్లెన్ బ్రాండో కూడా బలాదూరే!

నిశబ్దంగా ప్రత్యక్షమయ్యాడు ఇందాక వచ్చిన వెయిటర్. వాడేనా? ఎవడో ఒకడు!  సర్వర్ వంక ఒక చూపు చూసి, బౌల్, ప్లేట్, కత్తులు, ఫోర్కులు అన్ని  నా ముందే నాకు అందుబాటులో మళ్ళీ పేర్చాడు.  నేను ఏవి ముట్టుకోలేదు.

“సార్, న్యూ బాయ్ సార్,  సార్,” అని అపాలోజెటిక్ గా అన్నాడు.  “వాటర్ బాటిల్, ప్లీజ్,” అని అభావంగా అన్నాను.  వాడు నిష్క్రమించాడు.  కాస్త లోపలికి చల్లని త్రాగు మినరల్ నీరు వెల్తేగాని కడుపులో మంట తగ్గదు మరి.  అది వాడికి అర్ధం అయినట్టున్నది.

టేబుల్ మీదున్న నా ఫోన్‌ని షర్ట్ జేబులోకి జారవిడిచాను.

నెమ్మదిగా సూపుని కానిస్తుండగా..,ప్లేట్ తీసుకువచ్చాడు..ఇందాకటి నల్లనయ్య.  వాడికి లోపల కోటింగ్ పడ్డట్టున్నది.  నేను ముగించేసిన సూప్ బౌల్, దాని తాలుకు ప్లేట్, స్పూన్ వగైరాలు తీసుకుని తన వెంట తెచ్చుకున్న ట్రే‌లోకి సర్ధుకున్నాడు. కొంచెం భయం భయం గానే ఉన్నాడు.   ఆ ట్రే ని పక్కనే అన్‌ఆక్కుపైడ్ టేబుల్ మీద పెట్టేసుకున్నాడు.

ప్లేట్‌ని పేపర్ నాప్‌కిన్‌ తో తుడుచుకున్నాను.  నాప్‌కిన్‌లు శుభ్రం గా ఉండి వుండవచ్చన్న నమ్మకం మరి. ఎవడ్నో ఒకకడ్ని నమ్మాలిగా!  దేవుడ్ని నమ్మరు మీరు?  లెటెక్స్ గ్లవ్స్ అనుకుంటాను.  అవితొడుకున్న కుడిచేత్తో, చపాతీలలోఒకటి తీసీ నెమ్మదిగా,  నా ముందుంచిన మెలమైన్ ప్లేట్‌లో పెట్టాడు.  ఇప్పుడు మిక్స్‌డ్ వెజిటబుల్ కర్రిని సర్వ్ చెయ్యాలి.

చపాతిని కుడిచేయి చూపుడు వేలు అంచుతో,  నా వైపున్న ప్లేట్ అంచుకి లాగాను.  చపాతీకి అటువైపు ప్లేట్‌లో కొంచెం స్థలం ఉంది.  నా ఉద్దేశం సెర్వర్ స్పూన్‌తో స్కూప్ చేసిన మిక్స్‌డ్ వెజ్ కరిని నా ప్లేట్‌లో అక్కడ ప్లేస్ చెయ్యాలని.

ఎడం చెయ్యి అరిచేతిలోకి బౌల్‌ని సర్ధుకున్నాడు.
కుడిచేత్తో స్పూన్ ని అందుకున్నాడు.
స్పూన్ ని బౌల్‌లోకి దూర్చి కర్రిని స్కూప్ చేసాడు.
నా వైపుకు వంగాడు.
అతి జాగ్రత్తగా నా ప్లేట్‌ మీదకి తీసుకువచ్చాడు.
అప్పుడు ప్లేట్‌లోకి జారవిడిచాడు.
కొంత కరి నా ప్లేట్‌లోకి జారింది.
ఎర్రగా ఉందది.
పొగలు కక్కుతూ.
మళ్ళీ రెండో సారి స్పూన్‌ని బౌల్ లోకి జొనిపాడు.
కర్రీని స్కూప్ చేసాడు.
కుడిచేత్తో దాన్ని ప్లేట్ దగ్గిరకి చేరుస్తున్నాడు.
ప్లేట్ లోకి జారుస్తున్నాడు.
ప్లేట్‌లోకి జార్చేసాడు.
టామాటొ ముక్క అనుకుంటాను, స్పూన్ లోపలికి కొంచెం, స్పూన్ అంచుమీద నుంచి కొంచెం కిందకి వేలాడుతోంది.
ఆ ముక్క స్పూన్‌లోనుంచి ప్లేట్‌లోకి జారలేదు.
దాన్ని నా ప్లేట్‌లోకి జార్చాలి.
నెమ్మదిగా విదిల్చాడు.
ఉహూ.
ఆ టమాటో ముక్క బలంగా స్పూన్ ని పట్టుకుని వెలాడ్తోంది.
జారడం లేదు.
కొంచెం గట్టిగా విదిల్చాడు.
అబ్బే, లాభం లేదు.
ఈ సారి ఘట్టిగా విదిల్చాడు.
బ్రూస్ లీ స్టైల్లో.
రెండంగుళ్ళాల్లో ఆ మూవెమెంట్.
కంట్రోల్డ్ ఫోకస్డ్ ఎనర్జి.
ఆ వేగానికి స్పూన్ నా ప్లేట్‌కి కొట్టుకుంది.
“ఠంగ్” మని మెత్తని చప్పుడు. శ్మశానంలో కపాలం పగిలినప్పుడు వినబడుతుంది అలాంటి చప్పుడు (ట కాదు, నిజమే.  ఎన్ని జీవుల్ని పంపలేదు ఈ చేతుల్తో!).
టమాటో ముక్క , నా మెలమైన్ ప్లేట్ కి అటు వైపు అంటే, టేబుల్ మీద పడింది.
ప్లేట్‌లో కాదు.
అప్పుడు వొదిలాడు ఆ నల్లనయ్య-సెర్వర్ వాడికి వచ్చిన ఇంగ్లిష్‌ పదాన్ని.
“షిట్.”
నాప్‌కిన్ స్టాండ్‌లో నుంచి ఒక పేపర్ నాప్‌కిన్‌ని అందుకున్నాను.

చూడండి – వేట లో  First link ఇది. Third link ఇక్కడుంది.
రెండోది మీరు ఇప్పుడు చదివిందే !