మొన్న అంటే మార్చ్ పదిహేనో తారీఖున, ఆంధ్రజ్యోతివారి ఆదివారం అనుబంధం లో, నేను తెలుగులో వ్రాసుకున్న కథని తొలిసారిగా ప్రచురించారు. దాని పేరు అదితి. మీరు అదితి చదవకపోతే ఇక్కడ చదువుకోవచ్చు.
ఆ కథ మీద పాఠకులనుండి వచ్చిన స్పందనల గురించి ఈ టపా.ఈ స్పందనలను ఇక్కడ నమోదు చెయ్యడానికి ప్రేరణ వి వి న మూర్తి గారు తమ కథ “ఒక రేపిస్టు ప్రేమలేఖ” (ఆంధ్రజ్యోతి ఆదివారం అనుబంధం – ఫిబ్రవరి 1,2015, ప్రచురణ) మీద ఫేస్‌బుక్‌లోని కథ సమూహంలో వారికి వచ్చిన స్పందనలని పంచుకోవడమే. అలాగని వారితో కాని మరెవ్వరితోకాని నన్ను కాని నా రచనలని కాని నేను పోల్చుకోవడం లేదు.
మరొక ముఖ్యమైన కారణం – భవిష్యత్తులో ఈ అదితి గురించి పాఠకులు నాకు చేరవేసిన తమ అభిప్రాయాలు వ్రాసుకున్న ఈ కొన్ని, నా జ్ఞాపకాలుగా ఉండిపోతాయి. కథ చదువుకున్న తరువాత మీరు ముందుకు సాగితే బాగుంటుందని నా అభిప్రాయం. కథ చదవకుండా దానిమీద పాఠకుల స్పందన తెలుసుకున్న తరువాత కథ చదివితే మీ అభిప్రాయంలో మార్పుకి అవకాశం ఉండవచ్చు. ఉండకపోనూవచ్చు.
ఈ పాఠకుల స్పందనలకి గణాంకాలు కాని సంఖ్యాక వివరాలు కాని లేవు. జ్ఞాపకం ఉన్నంతమేరకు ఇక్కడ పంచుకుంటున్నాను. గమనించగలరు. ఫోన్లు చేసిన పాఠకుల పేర్లు నేను అడగలేదు. వారి ఏ ఊరు నుంచి చేస్తున్నారన్నది తెలుసుకోవడానికి మాత్రమే వారి ఊరి పేరు అడిగాను.
అదితి ని స్త్రీలూ పురుషులు ఇద్దరూ చదివారు. ఫోన్లు చేసారు, ఎస్ ఎమ్ ఎస్ లు పంపారు. చాట్ లో చెప్పారు.
ఫోన్లు చేసిన వారి సంఖ్యని నేను మొదట్లో లెఖ్ఖ పెట్టడానికి ప్రయత్నించాను కాని తరువాత విరమించుకున్నాను, నాకు అంత ఓపికాలేదు, ఆ ఆసక్తి లేకుండా పోయింది. ఉజ్జాయింపుగా ఒక అంచనా అయితే ఉంది.
అదితి కథ చదివిన తరువాత, నా గురించి తెలిసిన వారు, నా గురించి విన్నవారు చాలా ఆసక్తిగా అడిగిన ప్రశ్న. “ఇదేనా మీరు వ్రాసిన తొలి కథ?” అని. ముఖ్యంగా సాహిత్యకారులు. రచయితలు, కొంత మంది సంపాదకులు కూడా. ఆ ప్రశ్నని నేను అసలు ఎదురుచూడలేదు. బహుశ నన్ను నేను ఆ కోణంలోనుంచి (ఒక తెలుగు రచయితగా) చూసుకోవాల్సిన అవసరం ఎప్పుడూ కలగలేదు. అందుకనేమో మరి!
ఇక వారి ప్రశ్నకి జవాబు;
తెలుగులో నేను వ్రాసిన కథలలో ఆఫ్‌లైన్‌లో అంటే (అచ్చు) పత్రికలలో ప్రచురణకి నోచుకున్న తొలి కథ ఇదే.
పోతే ఇందాక అనుకున్న పాఠకులలో రచయితలు, సంపాదకులూ ఉన్నారన్నాను కదా! వారందరి ఏకాభిప్రాయం: “ఇది మీ తొలికథ లాగా లేదు.”
గోక్కోవడం
“దురద” ని మెచ్చని వారు కూడా ఉన్నారు. కనీసం ముగ్గురున్నారు. ఒకరు స్వయంగా నాకు తన అభిప్రాయం తెలియజేస్తే మరొకరు ఫేస్‌బుక్‌ కథ సమూహంలో ఆ మాటలే కాకున్న అటువంటి అర్ధం వచ్చే మాటలే వాడారు. ఒకరు సందేశం పంపారు.
అదితి కథలో లంకేష్
ఒకరిద్దరు “శిల్పాన్ని ఇంకా చక్కగా engineer చేసి ఉంటే బాగుండేది,” అన్నవారున్నారు. కథని గతం – వర్తమానం మధ్య నడిపిస్తూ “మీరు కొత్తగా ఏమి చేసారు?” అని నిలదీసినవారున్నారు. అడిగిన వారికి నా అప్రకటిత (కనీసం వారి దృష్టిలో) రచనా సామర్థ్యం మీద వారికున్న నమ్మకానికి ఆశ్చర్యమేసింది.
శైలిని కూడ దాదాపు అందరూ మెచ్చుకున్నారు. భాష విషయానికి వస్తే, “మరి అంత ఇంగ్లిష్ అవసరమా?” అని అడిగినవారు కూడా ఉన్నారు. “మీరు ఎన్నుకున్న నేపధ్యానికి మీరు వాడిన బాషే సరిపోయింది,” అని మెచ్చుకున్నవారున్నారు.
దాదాపు అందరూ “…నట్లు కొట్టకుండా, ఆపకుండా చదివించింది మీ కథ,” అని చెప్పారు.
“మీ కథని తెలుగు పాఠకులు మెచ్చుకోవడం అనుమానమే,” అని అభిప్రాయాన్ని వెల్లడించిన ఇద్దరు పాఠకులు రచయితలే! వారిద్దరూ నా శ్రేయోభిలాషులే.
“మీ ఈ కథలని తెలుగు పాఠకులు అందుకోలేరండి. తొందరగా మీ కథలని కూడా నాకివ్వండి. అనువదిస్తాను,” అని అంటే ముక్కున వేలేసుకోవడం నా వంతైయ్యింది.
కాస్త చదువుకున్నవారు ( సాహిత్యం ), లోకజ్ఞానమున్నవారు కథ ముగింపుని హర్షించలేదు. సైకోసొమాటిక్ డిజార్డర్ అని మీరు చెప్పకపోయినా అది పాఠకులకి అర్ధం ఆయ్యేది అని వారు అభిప్రాయపడ్దారు. వీరందరూ పట్టణ ప్రాంతాలలో జీవిస్తున్న విద్యాధికులే! రచయితలందరూ అదే అభిప్రాయాన్ని వ్యక్తం చేసారు.
కథకి పాత్ర పేరు అదితి కాకుండా మరోక మకుటం పెట్టిఉంటే బాగుండేది అన్నపాఠక, సంపాదక వర్గ, రచయితలున్నారు.
అదితి కథ అర్ధం కాలేదు అని సందేశాలు పంపినవారు ఇద్దరు.
బోర్ కొట్టిందని సందేశం పంపుతూ “ఇంకా మంచి కథలుమీరు వ్రాయలి!” అని ప్రోత్సహించిన వారు ఒకరు.
సైకోసొమాటిక్ డిజార్డర్ అనే లక్షణం నిజంగా ఉందా అని అడిగిన వారు కొందరు.
దాదాపు ఒక పదిమంది దాకా తమ కుటుంబంలోనో , స్నేహితులలోనే ఇటువంటివి చూసినవారున్నారు. వివరంగా నాతో వారి అనుభవాన్ని పంచుకున్నారు.
అదితి చదివిన తరువాత ఆ దురద లాంటి ఇతర అలవాట్లని గుర్తించిన పాఠకులు కథని విపరీతంగా మెచ్చుకున్నారు.
అదితి ఒక ప్రమాదాన్ని కూడా తెచ్చిపెట్టింది. కుటుంబ సమస్యలకి నన్ను పరిష్కారం కోరుతూ పాఠకులు ఫోను చేసారు. మరీ ముఖ్యంగా వైవాహిక జీవితంలో భార్యా భర్తల మధ్య వచ్చిన అవగాహానాలేమి. ఫోన్లు చేసిన వారందరూ స్త్రీలే!
పాత్రల పేర్లు మీద కూడా స్పందించారు. “ఆ పేర్లు ఏమిటి? అన్ని కృతకంగా ఉన్నాయి! ఆ భాష ఏంటి?” అని అన్నవారు కూడా ఉన్నారు.
ఈ టపా సమయానికి ప్రవాసాంధ్ర పాఠకులెవరి స్పందనా నాకు అందలేదు.
కథలతో పాటు రచయిత ఫోన్ నెంబర్ ఇచ్చినప్పుడు ప్రచురణకర్తలకు అభిప్రాయాలు అందటం లేదట!
– ౦ –
నా పరిశీలనలోనూ, నా అధ్యయనంలో తెలిసిన రెండు ముఖ్యమైన విషయాలు చెప్తాను.
1 – స్థూలంగా 40ల లోపున్న వారికి ఈ కథ అంతగా నచ్చలేదు.
2 – 40 లు దాటిన వారందరికీ ఈ కథ చాలా బాగా నచ్చింది.
3 – ఈ నలభైలలోపు ఉన్నవారికి ఈ కథ: శోభన్ బాబు లాంటి పల్లెటూరి మొగుడు, పట్నం పెళ్లాం, కొత్త దేవత లాంటి భార్య ఇందులో కొత్తేముంది?” అని అడిగినవారు ఉన్నారు. మరో అడుగు ముందుకేసి ఇల్లాలు సినిమా కి మీ కథకి పెద్ద తేడా ఏముంది అనికూడా అడిగేసారు. 🙂
4 – లంకేష్ ఒక “చచ్చెధవ, సౌమ్య భలే పని చేసింది,” అని ఆ పాత్రని మెచ్చుకున్న స్త్రీ లు కూడా ఉన్నారు. 🙂
ఫేస్ బుక్ కథ సమూహంలో కథని పంచుకున్న సాయి పద్మ కి, సోదరుడు అట్లూరి శ్రీ కి, అబ్బిగారి రాజేంద్ర ప్రసాద్ , వ్యవస్థాపక అధ్యక్షులు రాష్త్ర కధానిలయం, నందలూరు వారికి మప్పిదాలు.ఇక ఆంధ్రజ్యోతి ఆదివారం అనుబంధం సంపాదక వర్గం సభ్యులకి, బొమ్మలు వేసిన అక్బర్ గారికి నా నెనర్లు.
గమనిక
ఈ కథని ఏ ఒక్క పత్రికనో దాని పాఠకులనో దృష్టిలో ఉంచుకుని వ్రాసింది కాదు. కథని వ్రాసుకున్న తరువాత ఒకే ఒకరితో పంచుకున్నాను. వారి అభిప్రాయాన్ని విన్నాను. ఆ అభిప్రాయంతో నా కథలో మార్పులు చేర్పులు చెయ్యలేదు. అది వారి అభిప్రాయంగానే తీసుకున్నాను. అంతే.
ఈ కథకి నేపధ్యం ఉందా అంటే ఉంది. ఒకటి అప్పుడెప్పుడో నేనేదో వ్రాస్తే దాన్ని చదివి ఒకానొకరు “మీరే వ్రాసారా? ఎవరైనా ఎడిట్ చేసారా?” అని అడిగితే ఆ ప్రశ్నకి కోపంవచ్చింది. అంతేకాదు మరొక distant cousin కూడా ఎక్కడో “…వ్రాసేవాళ్ళెవరూ లేరు నేను తప్ప,” అని అంటే అది గుచ్చుకుంది. అప్పుడు వ్రాసుకున్న కథలలో ఇది ఒకటి. అందుకోసమే వ్రాసిన దాన్ని ప్రచురణకి పంపాను. నాకు కోపం తెప్పించిన వారిద్దరికి కూడ మప్పిదాలు. 🙂 రెండు నా దృష్టికి వచ్చిన కొన్ని అనుభవాలని ఏర్చి కూర్చి ఒక కథగా మలిచాను. ఆ అనుభవాలు కూదా దాదాపుగా మూడు దశాబ్దాలమేరా విస్తరించిన అనుభవాల సమాహారం.
ఫుడ్ కౌంటరు ముందు నాలాగా చేతిలోనో, జేబుల్లోన్నో డబ్బులున్న మారాజులు, మారాణులు, ఫుడ్‌కి లాట్రికొడుతున్నవాళ్ళున్నారు. కానీ అతనికి ఇవేమి పట్టటంలేదు. ఫోనులో చక్కగా అవతలి వాళ్ళతో చతుర్లాడుతూ రెండుచేతుల్తోటి ఏదో టిపిని ని పొట్లం కడుతున్నాడు. అతనివెనకాల 24 ఇంచి కలర్ టీవీ బ్లేర్ మంటోంది. ఫూడ్ కోర్ట్ యజమాని స్నేహితులనుకుంటాను ముగ్గురూ దానికెదురుగా మూడు ప్లాస్టిక్కు కుర్చిలలో కూర్చుని అదేదో చలనచిత్ర కళాఖండాన్ని చూస్తున్నారు. అందులో ఒకడు గోల్డ్ ఫ్లేకు పిల్టర్ కింగ్స్ సిగరెట్టు నుసిని అలవోకగా కుడిచేత్తో ఆ ఫుడ్కోర్ట్ నేలమీదకి రాలుస్తున్నాడు. అఫ్ కోర్సు అతనికి పాసివ్ స్మోకర్స్ గురించి పెద్ద బెంగున్నట్టు లేదు. ఈ పెపంచకంలో ఎన్ని దోమలు, ఈగలు చావటంలేదు క్షణ క్షణానికి. జీవితములు బుద్బుదప్రాయములు కదా! అయినా మన స్నేహితుడు ఓటల్లో మనం శ్వేతకాష్టాన్ని కాల్చకపోతే ఇంహెవడు కాలుస్తాడు?
మన పాకర్ ఇంకా భుజానికి చెవికి మధ్యనున్న కరవాణి ద్వారా చేస్తున్న సంభాషణకి స్పాట్ పెట్టలేదు.
మెడలో కుక్కబిళ్ళ తగిలించుకున్న ఆ యువతి బహుశ తిన్నగా తన కార్యాలయం నుండి వచ్చినట్టుంది, ముఖంలో అలసట కనపడుతోంది. తలకి తగిలించుకున్న శిరస్త్రాణం బరువును మోస్తూ, ఒంటికాల్మీద నిలబడి, కాదు, వేచి ఉంది.
ఆ పక్కనే ఇద్దరు పిల్లలతో ఉన్నాడు, వాళ్ల తండ్రి కామోసు! వాళ్ళు ఆశగా సీమవెండి పళ్ళెంలో చెల్లాచెదురుగా పడేసిన పకోడిలవైపు చూస్తున్నారు. అవి సాయంకాలం ఏ నాలుగింటికో వేయించినట్టున్నవి. చూస్తుంటేనే తెలిసిపోతున్నది ఆ వాలిపోయిన ఉల్లిపాయల ముక్కల్ని చూస్తుంటే…ఏ సబ్ జీరో టెంపరేచర్లోనే ఉన్నాయని.
మన పాకర్ ఇంకా భుజానికి చెవికి మధ్యనున్న కరవాణి ద్వార చేస్తున్న సంభాషణకిస్పాట్ పెట్టలేదు.
ఫుడ్కోర్ట్ ఓనరు గారి సతీమణి అనుకుంటాను…ఏమ్చెయ్యాలో తోచక అక్కడ నిలబడుంది.
ఇందాక పాక్చేసిన టిప్నిని కౌంటర్ మీదున్న ఒక పోలిధిన్ సంచిలోకి తోసేసి ఎదురుగా నిలబడ్డ ఆయన్కేసి చూసేసి…ఇవి నీకే తీసుకుఫో అని కళ్లతోనే అనేసాడు ఆ పాకర్ కుర్రాడు. ఎంత గొప్ప నైపుణ్యమున్న మారాజు!
మెడలో కుక్కబిళ్ళున్న యువతికి, భుజానికి చెవికి మధ్యనున్న కరవాణితో అలానే సంభాషిస్తూ…నీకు ఏం కావలన్న చూపు. ఆమె “రెండు పరోటాలు, కర్రీ” అంది. ఈ లోపు ఫుడ్కోర్ట్ ఓనరు గారి సతీమణి అనుకున్నామే ఆవిడ ముందుకు కదిలింది. మెడలో కుక్కబిళ్ళున్న యువతి భుజానికున్న షోల్డర్‌బ్యాగులోపల్నుంచి పర్సు తీసి లోపలికి చెయ్య్ జొనిపి దెవులాడి ఒక వంద రూపాయల నోట్ని దొరకబుచ్చుకుని ఆ ఫుడ్కోర్ట్ ఓనరు గారి సతీమణి అనుకున్నామే ఆవిడకి అందించింది, కుడిచెత్తో. అసలే మన అడలేడిస్‌కి సెంటిమెంట్స్ ఎక్కువకదా! ఫుడ్కోర్ట్ ఓనరు గారి సతీమణి అనుకున్నామే ఆవిడ కూడ కుడి చేత్తో దాన్ని అందుకుంటూ మన పాకర్ వైపు చూసింది…ఎంత తీసుకోవలని ప్రశ్న అనుకుంటాను. పెదాలతో అరవై అన్నాడా మహానుభావుడు. ఫుడ్కోర్ట్ ఓనరు గారి సతీమణి అనుకున్నామే ఆవిడ కాష్ కౌంటర్వైపు వెళ్ళింది, చిల్లర తెచ్చివ్వడానికి.
చపాతిలు – వితౌట్ ఆయిల్ కాదు
మన పాకర్ ఇంకా భుజానికి చెవికి మధ్యనున్న కరవాణి ద్వారా చేస్తున్న సంభాషణకిస్పాట్ పెట్టలేదు.
ఫుడ్డు కౌంటర్ పక్కనే ఉన్న స్టూలు మీదున్న పెద్ద హాట్పాక్ నుండి రెండు పరోటాలు అందుకున్నాడు. వాటిని తనముందున్న ఫుడ్కౌంటర్ లోపల ఖాళీ జాగాలో పడేసాడు. రెండు అరజేతులతోను వాటిని మర్దనా చేసాడు. ఆ మర్దన కి ఫుడ్కౌంటరు అదిరిపోయింది. ఒక దినపత్రిక ఫుల్ షీట్ అందుకుని, దానిలోకి వాటిని విసిరేసి చుట్టు చుట్టేసి, అంచులు మడిచేసి, దాన్నిఓ పాలిధీన్ సంచిలోకి తోసేసి, అదే చేత్తో మరో చిన్న పాలిధిన్ కవర్ అందుకుని, తన పక్కనే ఉన్న సాంబారు (అని నేఅనుకున్నా) స్టీలు గిన్నె లోఉన్న గరిటేని అందుకుని దానిని మరో పక్కనే ఉన్న పప్పు (అని నేఅనుకున్న) గిన్నెలోకి పడేసి ఇంత పప్పు అందుకుని దానిని ఆ పాలిధిన్ సంచీలోకి వొంపేసాడు. తరువాత ఆ పాలిధిన్ సంచీ కొసలు పట్టుకుని గిర్రున తిప్పాడు. ఎంత నైపుణ్యం! ఇప్పుడు ఆ కొసలు రెండింట్ని మధ్యకంటా లాగి ముడేసాడు. ఆ పప్పు పాకెట్ని ఇందాక పరోటాచుట్టని పడేసిన సంచిలోకి వేసేసి, కుడిచేత్తో మెడలో కుక్కబిళ్ళున్న యువతికి అందించాడు. పాపం, మహా పతివ్రతఅయిన ఆ ఇల్లాలు, పాకర్ వేళ్లకి తనవేళ్ళు తగలకుండా అతి జాగ్రత్తగా ఆ సంచిని అందుకుంది. ఈ లోపు ఫుడ్కోర్ట్ ఓనరు గారి సతీమణి అనుకున్నామే ఆవిడ చిల్లరని తెచ్చి ఈ మెడలో కుక్కబిళ్ళున్న యువతికి అందించింది కుడిచేత్తోనే. ఈవిడకూడా కుడిచేత్తోనే అందుకుంది. అందుకుని వెనక్కి తిరుగుతూ, ఎడం చేత్తో, తను వేసుకున్న టాప్ని సర్దుకుంది, నడుంకిందకి లాక్కుంటూ. బహుశ పాకర్ చూపుల మీద అనుమానం కామోసు!
మన పాకర్ ఇంకా భుజానికి చెవికి మధ్యనున్న కరవాణి ద్వారా చేస్తున్న సంభాషణకిస్పాట్ పెట్టలేదు.
నా వంక చూసాడు, పాకర్ “ఏం కావా”లన్నట్టు.
కరవాణిలో మాట్లాడుతున్నాడుగా అని ఎడం చెయ్యి బొటన్వేలుతో చిటికినవేల్ని, నాలుగోవేల్ని మడిచిపట్కుని చూపుడువేల్తో బాటు మధ్యవేల్ని చూపించాను. చూపిస్తూ శబ్దం చెయ్యకుండా పెదాల్ని, రెండు చపాతిలు అని అర్ధం అయ్యేలాగ కదిలించాను. అలాగే ‘పప్పు’ వైపు కళ్ళతో సైగ చేసాను. సైగ చేస్తూ ఫుడ్కోర్ట్ ఓనరు గారి సతీమణి అనుకున్నామే ఆవిడ్కి నా ఎడంచేత్తో, నా జీన్స్ పాంటు వెనకాతలున్న ఎడం జేబిలోనుంచి యాభై రూపాయల్నోట్నిలాగి బొటనవేలు చూపుడువేల్మధ్య పట్కుని అందించాను. ఆవిడ్నోటు అటువైపు కొసల్తోటి అందుకుంది.
ఇందాక లాగానే, పాకర్ హాట్పాక్ నుంచి రెండు చపాతీలు తీసి, న్యూస్పేపర్ మీదకి గిరాటేసి, రోల్చేసి, అంచుల్మడిచేసి, పోలితిన్కవర్లోకి నెట్టేసాడు. పప్పు గిన్నెలోంచి రెండు గరిటెల పప్పుని మరో చిన్నకవర్లోకి వేసేసాడు. దాని కొసలుపట్టుకుని తిప్పాడు. ఈలోపు కరవాణి తో సంభాషణ తీవ్రత ఘాటు గాఢమైనట్టుంది. గొంతు పెంచాడు. పప్పున్న సంచి కొసర్లు ముడేసేసి, దాన్నిన్ను, చపాతిరోలున్న సంచినిన్ను ఫుడ్ కౌంటర్మీదకి విసిరేసినంతపన్జేసాడు.
ఫుడ్కోర్ట్ ఓనరు గారి సతీమణి అనుకున్నామే ఆవిడ యాభై రూపాయలలో, చపాతి ఒక్కింటికి పది రూపాయల్చొప్పున్న రెండు చపాతీలకి ఇరవై రూపాయలు, కరికి మరో ఇరవై రూపాయలు వెరసి నలభై రూపాయల్పోను తీసుకుని నాకివ్వాల్సిన పది రూపాయల చేంజ్ చేత్తో పట్టుకుని నా వైపొస్తున్న క్షణంలో…
నేను పప్పున్నసంచి, చపాతిరోలున్న సంచిన్ను అందుకుంటుంటే…పప్పున్న సంచి చెవుల ముడి ఊడిపొయ్యి…పప్పు నేలతల్లి నోట్లోకి జారుకుంది.
అప్పుడు…ఏది ….అప్పుడు మన పాకర్ ఇంకా భుజానికి చెవికి మధ్యనున్న కరవాణి ద్వారా చేస్తున్న సంభాషణకిస్పాట్ పెట్టాడు.
చపాతిరోలున్న సంచిని ఆ ఫుడ్కవుంటర్ మీదకి గిరాటేసి ఫుడ్కవుంటర్ వాళ్ళకి నా వీపు చూపిస్తూ వడివడిగా అడుగులేసుకుంటూ వచ్చేసాను.
నా వెన్క ఫుడ్కోర్ట్ ఓనరు గారి సతీమణి అనుకున్నామే ఆవిడ “అంకుల్, అంకుల్” అని పిలుస్తోంది. “సార్”, “సారు,” అంటూ పాకర్ పిలుస్తున్నాడు.
ఇంటికాడ ఒక ఆప్లికాయ, పెద్ద గళాసునిండ హెర్టేజ్వాడి పెరుగు గిల్కోట్టేసి మజ్జిగ చేసేస్కుని తిని,తాగి తొంగున్నా ఆ రాత్రి.
వేట లో ఇది మూడవది అనుకుంటా! మొదటిది ఇక్కడ. రెండవదేమో ఇక్కడాను.
దిద్దుబాటు తొలి తెలుగు కథ అని అనుకున్నాం. కాదు ఇంకా ముందే కథలున్నాయి అని అన్నారు. సరే, దిద్దిబాటు కన్నా ముందు కథల సంగతి తేల్చుకుందాం అని అనుకున్నారు, వి వి న మూర్తి గారు. ఇదేదో బాగానే ఉంది కదా? రానున్న తరాల వారికి ఈ పుస్తకం ద్వారా ఆ కథలు వాటి నేపధ్యం గురించి తెలియజేస్తే బాగుంటుంది కదా అన్న ఆలోచన నచ్చింది జంపాల చౌదరి గారికి. జంపాల గారు తానా ప్రచురణ లకి అధ్యక్షులు.
కొన్ని ప్రశ్నలు – కొన్ని ఆలోచనలు ప్ర: ఏది కథ? జ: వ్రాసిన రచయిత గాని, అచ్చువేసిన పత్రికా సంపాదకులు గాని కథ అనడం. ప్ర: ఇంకా మన దృష్టికి రాని కథలు ఉండవచ్చా? జ: భవిష్యత్తులో బయటపడవచ్చు. ప్ర: తొలి కథ? జ: చిలక గురించిన సంభాషణ 1879 జనవరి జనవినోదిని ప్ర: తొలి కధా సంపుటం? జ: చిత్రమంజరి 1902 మే. రచయిత రాయసం వెంకటశివుడు. అయ్యా, ఇంకా చాలా వివరాలున్నవి. ప్రస్తుతానికి ఈ వివరాలు ఈ సేకరణ కి మాత్రమే పరిమితం. ఇందాక అన్నట్టు.. మరి కొన్ని వివరాలు భవిష్యత్తులో బయటపడవచ్చు.
రచయిత, సాహితీవేత్త , కథానిలయం నిర్వాహకులలో ఒకరు – వి వి న మూర్తి.
ఉత్తర అమెరికా తెలుగు సంఘం (TANA) లక్షాలలో ప్రముఖమైనది తెలుగు భాష, సంస్కృతులను పోషించి, పరిరక్షించుకోవడం. దాదాపు గత నాలుగు దశాబ్దాలుగా ఈ పని చేస్తూన్నది తానా. అందులో ఒక పాత్రని పోషిస్తున్నది తానా ప్రచురణలు. ప్రచురణలో లేని, ప్రచురణ కాని ముఖ్యమైన తెలుగు పుస్తకాలను ఉత్తమ ప్రమాణాలతో, ప్రచురించి సాహిత్యాభిమానులకు అందుబాటులోఉండే ధరలకు అందిచడం తానా ఉద్దేశం.
రానున్న జూన్‌లో జంపాల చౌదరి 2015 జూన్ లో, తానా (TANA) కి అధ్యక్షుడిగాకూడా పదవి బాధ్యతలు స్వీకరించనున్నారు. ఇప్పుడు తానా ఆ పుస్తకాన్ని ప్రచురిస్తోంది.
Dr. Jampala Chowdary, President – Elect TANA
రేపు అంటే శుక్రవారం, జనవరి 2, 2015 న విజయవాడ లో జరగనున్న తెలుగు పుస్తకాల పండుగ లో, దీనిని ఆవిష్కరించనున్నారు. ఆవిష్కరించనున్నది ఆచార్య కడియాల రామ మోహన్ రాయ్ గారు.
మే 1 న, విజయవాడలో కవిత 2012 ని (కీ శే. సి సుబ్బారావు గారు), కడియాల రామ మోహన్ రాయ్ గారు ఆవిష్కరించిన సందర్భం.
చిత్రకారుడు చంద్ర వేసిన ముఖచిత్రం తో వెలువడున్నది ఈ దిద్దుబాటలు.
దిద్దుబాటలు – దిద్దుబాటకు ముందు కథలు 92. సంపాదకులు వి వి న మూర్తి కధానిలయం, శ్రీ కాకుళం సౌజన్యంతో
496 పేజీలు, ధర 300.00 రూపాయలు. US $ – 25.
ప్రచురణ కర్తల కృతజ్ఞతలు
” శ్రీ కొడవళ్ళ హనుమంత రావు వితరణ, శ్రీ ‘నవోదయ’ రామ్మోహనరావు, శ్రీ వాసిరెడ్డి నవీన్ సహృదయత, శ్రమదానం, తానా కార్యవర్గం, తానా ఫౌండేషన్, మరెందరో హితోభిలాషుల సహకారం తో…” ఈ పుస్తకం వెలువడుతోంది.
పుస్తకానికి ప్రూఫులు చూసిన ఎ.వి రమణమూర్తి గారికి, పుస్తకాన్ని అందంగా రూపొందించడంతో పాటు చదవడానికి వీలుగా పదవిభజన చేసిన అక్షర సీత గారికి అచ్చువేసిన చరిత ప్రెస్ పరుచూరి సుబ్బయ్య గారికి” కూడా.
ఆంధ్రజ్యోతి లో వి వి న మూర్తి గారి దిద్దుబాటలు కి ముందు మాటలు ప్రచురించారు. వాటిని మీరు ఇక్కడ చదువుకోవచ్చు.
ఒక చిన్న విషయం చెప్పుకోవాలి. నా స్వార్ధం మరి. తానా వారి ప్రచురణలు ప్రచురించిన కథ నేపధ్యం తొలి సంకలనం ఆవిష్కరణ 2012 జనవరి 3 న ఇదే విజయవాడలో అదే వేదిక మీద జరిగింది. వేదిక మీద శ్రీమతి సత్యవతి పోచిరాజు, శ్రీరమణ, శ్రీ పెద్దిభొట్ల సుబ్బరామయ్య, శ్రీ ‘నవోదయ’ రామ్మోహన రావు, శ్రీ తోటకూర ప్రసాద్ (అధ్యక్షులు తానా), తానా ప్రచురణల అధ్యఖులు శ్రీ జంపాల చౌదరి. వారందరితోను నేను.
కధ – నేపధ్యం. తొలి సంపుటి 2012. తానా ప్రచురణ
దయచేసి మీ ప్రతులకోసం వీరిని సంప్రదించండి. ఇండియా లో:
AG – 2, ‘A’ Block, Mathrusri Apartments,
Hyderguda, Hyderabad 500029
Phone – 040 – 2324 4088.
USA
TANA Publications,20374, Buckthorn Court, Mundelein, Illinois 60060 USA
ప్రధాన విక్రేతలు; ఆంద్ర ప్రదేశ్:
విశాలాంధ్ర ప్రబ్లిషింగ్ హవుస్, విజయవాడ (ఫోను 0866 -2572949) వారి బ్రాంచీలన్నింటిలోను.
నవోదయ పబ్లిషర్, ఏలూరు రోడ్డు, విజయవాడ – ఫోను 0866 – 2573500, 9849825204 ప్రభవ బుక్ సెంటర్, No- 16-2-157, Near Vijaya Hospital, Pogathota, Nellore, Andhra Pradesh 524 001 ఫోను: ౦861- 2323 167 / 232 9567
తెలంగాణ: నవచేతన పబ్లిషింగ్ హవుస్, హైదరాబాద్ వారి బ్రాంచీలన్నింటిలోను. ప్రజాశక్తి బుక్ హౌస్, 1-1-187/1/2, Viveknagar, Chikkadpally, Chikkadpally, Hyderabad, Telangana 500020. ఫోను: 040 2760 8107 నవోదయ బుక్ హౌస్, 3, Kachiguda Station Road, Chappal Bazar, Kachiguda, Hyderabad, Telangana 500027 – 040 2465 2387
వెలెట్ వచ్చాడు. హింది సినిమాలలో ఉత్తరాది సైనికులని చూపిస్తౌరు చూడండి. అలాంటి యూనిఫార్మ్‌లో ఉన్నాడు. తలకి ఒక పెద్దపాగా. దానికో పెద్ద కుచ్చు. అట్టహాసంగా ఉన్నాడు. పెద్దవి గుబురు మీసాలు. ఆరడుగులు ఉంటాడు. ముందుకు వంగి ఎడంచేత్తో కారు తలుపు తెరిచాడు. “వెల్‌కం,” చెబుతూ కుడిచేత్తో శాల్యూట్ కొట్టాడు.
నేనెప్పుడు కారు వెనక సీటులో కుడిచేతి డోర్ వైపే కూర్చుంటాను. ఇండియాలో అలాఅయితేనే కారు దిగడానికి సుఖంగా ఉంటుంది. రైడ్‌లో ఉన్నప్పుడు, విండ్ షీల్డ్ పూర్తిగా కనపడుతుంది కూడా, మన దృష్టికి డ్రైవర్ తల అడ్డం రాదు. అందులో సుఖం అది. సెడాన్ కారు కదా..సులువుగానే దిగాను, కారులోనుంచి. రెండు చేతుల్తో నడుంచుట్టూ పాంటుని పైకి లాక్కున్నాను. వీపు వెనక షర్ట్‌ని పాంట్ లోపలికి టక్ చేస్తూ ముందుకు అడుగులు వేసాను. ఎప్పుడో ఉదయం చేసిన బ్రేక్‌ఫాస్ట్. మూడు ఇడ్లీలు. ఒక కాఫీ వితౌట్ షుగర్. వాడి దగ్గిర టీ బాగుండదట. వెయిటర్ సలహా అది. అందుకని కాఫీ తాగాను. క్లయింట్‌ తిన్నాడు నన్ను ..ఆ మూడు ఇడ్లీలకి మరో మూడు. నా మూడ్‌ని కూడా తిన్నాడు.
మధ్యాహ్నం ఏదో గడ్డి ఎక్కడో నమిలేసాను. ఇదిగో ఇప్పుడు ఆకలి దంచేస్తున్నది. క్లయింట్‌ని అడిగితే ఇక్కడ బాగుంటుందని అన్నాడు. రెస్టరెంట్ పేరు ఏదో చిల్లీస్. ఎల్లో…ఆరంజో..రెడ్డో. పుడ్డు బాగుంటే పేరుతో పనేముంది?
రెండు చేతులు కలిపి నమస్తే అంటూ, తనకి అలవాటైపోయిన ప్లాస్టిక్ నవ్వుతో అహ్వానించింది. పెదవులకి ఏదో రంగు బహుశ ఎరుపు రంగేమో, పులుముకుంది. ఆ అమ్మాయి కి ఇరవై ఏళ్ళుంటాయేమో! లౌంజ్ వెలుతుర్లో ఆ హొస్టెస్ కట్టుకున్న చీర తళ తళ లాడుతోంది. షో కావాలి కదా మరి. అమ్మాయికి కాదు, రెస్టారెంట్ కి. అలవాటు చొప్పున అమ్మాయి పాదాల వంక చూసాను. చీర అంచులు నలిగి పోయి మాసి పోయినవి. ఎన్నాళ్లయిందో ఉతికి. గోళ్ళకి నలుపు రంగు పాలిష్. పాదాలు ప్లాస్టిక్ చెప్పుల్ని తగిలించుకున్నాయి. రోడ్డు మీద ప్లాట్‌ఫార్మ్ మీద అమ్మేవి. బహుశ ఒక ఏడు, ఎనిమిది వేలిస్తారేమో ఆమెకి!
“ప్లీజ్ కం,” అంటూ నన్ను డైనింగ్ హాలు తలుపు దగ్గిరకి తీసుకుని వెళ్ళింది. తలుపు తెరిచి లోపలికి వెళ్ళిపోయింది. నేను బయట నిలబడిపొయ్యాను. హొస్టెస్ తలుపు తెరిచి పట్టుకుని, గెస్ట్‌ని లోపలికి వెళ్ళిన తరువాత తన వెనక ఎవరు లేకపోతే తలుపుని మూసేసి తరువాత ప్రోసెస్ లోకి ఎంటర్ అవ్వాలి. ఈ అమ్మాయి ఆ పని చెయ్యలేదు. నా మొహం మీద తలుపేసేసింది.
“సారీ, సర్” అంటూ తలుపు తెరుచుకుని వచ్చి మళ్ళీ నన్ను లోపలికి తీసుకువెళ్ళింది. విశాలమైన డైనింగ్ హాలు. నాకు ఎదురుగా పొడుగ్గా నాలుగు వరుసలలొ టేబుల్స్ ని అరేంజ్ చేసారు. నా ఎడంచేతి వైపు కిచెన్ లోకి స్వింగ్ డోర్స్. నాకు ఎదురుగుండా ఎడమ చేతి వేపు బ్లూ కలర్ నియాన్ లైట్ల్‌తో ‘జెంట్స్’ అని కుడిచేతి వైపు “లేడిస్” అని ఇంగ్లిష్ లో సైన్ బోర్డ్స్. ఆ నియాన్ లైట్స్ లేకపోతే ఆ డైనింగ్ హాలు లో ఉన్న డిమ్ లైట్ కి ఏవి కనపడవు. కుడి చేతి వైపు గోడకి ఆనుకున్ని మరో వరుస. గెస్ట్లు, కట్లరి‌తోను నోటితోను చప్పుడు చేస్తూ తింటున్నారు కాబట్టి నా కళ్ళకి వాళ్లు వినబడుతున్నారు.
ఈ లోపు కళ్లముందు ఒక అద్భుతం జరిగింది. మాయాజాలం. ఎక్కడ్నుంచి ఊడిపడ్డాడో మరి, “ఐ విల్ టేక్ కెర్,” అంటూ ఆ యువకుడు ఆ అమ్మాయిని నాకు వదిలించేసి, నన్ను తనకు తగిలించుకున్నాడు. “కిత్నె సాబ్” అని అడిగాను. బహుశ ఎంత ‘మంద’ని ఏమో అతని ప్రశ్న. ఆ చీకటి వెలుతురులో అతని దంతాలు తెల్లగా మెరుస్తున్నాయి.
“…’ఆమ్ అలొన్,” అని అన్నాను.
“దిస్ వే సర్, ” అంటూ నా ముందున్న ఫోర్ సీటర్ టేబుల్ని నాకు ప్రెజెంట్ చేసాడు. ఎంట్రన్స్ ఎదురుగుండా కూర్చుని ప్రతివాడికి కనబడుతూ ఏం తింటాం? తినేటప్పుడు ప్రైవసీ ఉండద్దూ, పైగా పబ్లిక్కులో?
ఎడం చేతి వైపు గోడని ఆనుకుని ఉన్న రిసెస్స్ ఏరియాలో పాంట్రీ (సైడ్ సెక్షన్) పక్కనే అయితే బాగుంటుంది. గోడకి ఆనుకునే సోఫా టూ సీటర్. దానికి పాంట్రీకి మధ్య చిన్న సైడ్ టేబుల్. టేబుల్ గోడకి అనుకుని ఉంది. ఆ గోడకున్న ద్వారం నుంచే ఇందాక నేను లోపలికి వచ్చింది. వచ్చేవాళ్ళని, పొయ్యేవాళ్ళని చూస్తూ కాలక్షేపంచేస్తూ తినొచ్చు. పరీక్షగా చూస్తే కాని మనం వాళ్ళకు కనపడం. అతనికి జవాబు ఇవ్వలేదు. పాంట్రీ వైపుగా అడుగులేసాను. టూ సీటర్ సోఫాకి అభిముఖంగా మరో ఇద్దరికి కుర్చీలు. మాములుగా ఒంటరిగా ఒఖ్ఖరే ఉన్న టేబుల్ దగ్గిరకి ఇంకొకళ్ళు రారు…సిటీస్‌లో అయితే. పైగా గోడకి అనుకుని ఏ.సి వెంట్. దాని త్రో నా మీదకు రాదు. బాగుంది అనుకుంటూ ఆ టేబుల్ దగ్గిర సెటిల్ అయ్యాను.
ఏ.సి కింద బిగించిన లాంప్ వెలుతురులో నీలంరంగు ప్లాస్టిక్ ఫోల్డర్‌లో మెను ని టేబుల్ మీద నేను చేయి చాస్తే అందేంత దూరంలో పెట్టి నిలబడ్డాడు. అంచులు మడ్డి కొట్టుకుని పోయ్యి డాగ్ ఇయర్స్ తో ఉందది. ఎడం చేతి చూపుడు వేలు బొటన వేలు మధ్య వేళ్ళకి అంటీ అంటనట్టుగా దానిని పట్టుకుని నా దగ్గిరకు లాక్కున్నాను. లోపల కంప్యూటర్ ప్రింట్ అవుట్స్‌తో మెను. సలాడ్స్, స్టాటర్స్ నుంచి బివరెజెస్ దాక. వెజ్జు, నాన్ వెజ్జు కాక డ్రై ఫుడ్ కూడ ఉన్నాయందులో. గుజ్జుతో కూడా! గజ్జి రాదుకదా అనిపించింది ఆ మెను ఫోల్డర్‌ని చూస్తే. కంపంరం పుట్టింది. బతకడానికి తినాలి. తప్పుదు.
టొమాటో సూప్, ఒక వెజ్ సలాడ్, రెండు ఫుల్కాలు, ఒక మిక్స్‌డ్ వెజ్ కర్రీ ఆర్డరిచ్చాను. కూల్ వాటర్ బాటిల్ ఒకటి వాటితో పాటుగా. “టెన్ మినిట్స్, యు విల్ హావ్ దెం సర్, ” అని వెళ్ళిపొయ్యాడు, “ఎంత సేపు పడుతుంది?” అని అడిగితే.
మిక్స్‌డ్ వెజ్ కర్రి
అప్పటికి కళ్ళు ఆ చీకటి వెలుతురుకి అలవాటు పడ్డాయి. టేబుల్ కవర్స్ మీద మరకలు. ఏ బోన్ సూపో, వెజ్ మంచూరియాకి పూసుకున్న సూప్ మరకలో! బెడ్‌షీట్ల మీద మరకలు గుర్తువచ్చాయి. నవ్వొచ్చింది. కాని బయటకు కనపడేటట్టు నవ్వలేదు. అలవాటయిపోయింది, అలా. టేబుల్ మధ్యలో స్టాండ్ కి నాలుగు ప్లాస్టిక్ కప్పులు ఉన్నాయి. బహుశ చిల్లీ సాస్, వెనిగర్, టమాటో సాస్, మరింకేదో పదార్ధం. మూతలు లేవు వాటికి. వాటి పక్కనే పెప్పర్, సాల్ట్ హోల్డర్. ఒక క్రోమియం ప్లేటెడ్ హోల్డర్‌లో కొన్ని పేపర్ నాప్కిన్స్. ఒక వైపుకి వాలిపోయినవి. బహుశ డైనర్ల కబుర్లన్ని విని ఓపిక నశించో లేక, డైనర్ల చేతుల్లో తమ స్నేహితుల జీవితాలన్నీ దాఋణంగా నలిపివేయబడ్డం చూసో. పాపం!
సర్వర్ వచ్చాడు. కాదు ప్రత్యక్షమయ్యాడు. చీకట్లో వాడి వొంటి నలుపు కనపడ్డం లేదు. వాడు వేసుకున్న బట్టలు కనపడుతున్నాయి. నాకు ఎడం చేతి పక్కగా ఒక చిన్న మెలమైన్ ప్లేట్ పెట్టాడు. వాడికి, అదే దగ్గిర. దానికి కుడిచేతి వైపు గాజు గ్లాసు. ప్లేట్‌కి ఎడం చేతివైపు స్పూన్‌లు, కత్తులు. కుడి చేతి వైపు ఫోర్క్ ఒకటి. అంటే నేను తినాలంటే కుడి చేతి వైపు కి జరిగి పళ్ళెం నాముందుకి వచ్చేలా నన్ను నేను సర్ధుకుని కూర్చోవాలి. ఫుడ్ సర్వ్ చేసేది వాడు కదా! నేను డైనర్‌ని మాత్రమే. అందులోను డబ్బులిచ్చే డైనర్‌ని. టిప్పు ఎంత ఇవ్వాలి వీడికి అని లెఖ్ఖ వేసుకుంటున్నాను. డజ్ హి డిజర్వ్ ఎ టిప్!
నేను కదల్లేదు. వాడు సదిరేసి వెళ్ళిపొయ్యాడు. స్టీరియోలో మంద్రస్థాయిలో ఎవరో “రాప్” తున్నారు. “రాపర్” తల్లి ఎవడితోనే లేచి పోయిందట!
ఆమెన్.
ఏమెన్.
ఎ మాన్.
రెండు మూడు ఫామిలిస్ అనుకుంటా పిల్లలతో. మరో టేబుల్ దగ్గిర యువతీ యువకులు. పెళ్ళవ్వాల్సిన వాళ్ళో మరి ఇంకా సంసారం ఏవిటో తెలియని వాళ్ళో..ఒకరి కళ్ళలోకి ఒకర్ని చూసుకుంటూ కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నారు. మధ్య మధ్యలో ఒకరికొకరు అందించుకుంటున్నారు. ఎంత ప్రేమో ఒకళ్ళమీద మరొకరికి! ఒక ఏడేళ్ళ తరువాత సెవెన్ యియర్స్ ఇచ్ వస్తే ఏంచేస్తారో? అయినా సెవెన్ యియర్స్ కావాలా ఈ రోజుల్లో వాళ్ళకి?
తమాషా ఏమిటంటే ఎవరూ తమ స్మార్ట్‌ఫోన్లు బయటికి తీసి చూసుకోవడం లేదు. భలే ఆశ్చర్యం వేసింది నాకు. నా ఫోను టేబుల్ పైనే నా ముందే ఉంది. అప్పుడొకటి అప్పుడోకటి మెసెజెస్, అలర్ట్స్ స్కోల్ అవుతూ లాకవుట్ స్కీన్ మీద కనపడుతునే ఉన్నాయి.
సూపు తెచ్చాడు. మళ్ళీ నాకు ఎడంగా ఉన్న ప్లేట్‌లో పెట్టాడు. నేను అందుకోలేదు. నేను పళ్ళెం వైపు జరగనూ లేదు. వాడి నల్లమొహంలోని కళ్ళలోని, తెల్లగుడ్లలో ఆశ్చర్యం కనపడింది నాకు. కాని ఆ చీకట్లో, కళ్ళజోడు లోపలన్న నా కళ్ళల్లో వాడికి నా ఆకలిరాముడి క్రోధం కనపడలేదని …కాదు కాదు…. నేను చూపించలేదని వాడికి అర్ధం అయినట్టు లేదు. అలాంటి విషయాల్లో నేను మాస్టర్ని కదా? అమితాబ్ బచ్చన్ ఏమిటి, నాముందు మార్లెన్ బ్రాండో కూడా బలాదూరే!
నిశబ్దంగా ప్రత్యక్షమయ్యాడు ఇందాక వచ్చిన వెయిటర్. వాడేనా? ఎవడో ఒకడు! సర్వర్ వంక ఒక చూపు చూసి, బౌల్, ప్లేట్, కత్తులు, ఫోర్కులు అన్ని నా ముందే నాకు అందుబాటులో మళ్ళీ పేర్చాడు. నేను ఏవి ముట్టుకోలేదు.
“సార్, న్యూ బాయ్ సార్, సార్,” అని అపాలోజెటిక్ గా అన్నాడు. “వాటర్ బాటిల్, ప్లీజ్,” అని అభావంగా అన్నాను. వాడు నిష్క్రమించాడు. కాస్త లోపలికి చల్లని త్రాగు మినరల్ నీరు వెల్తేగాని కడుపులో మంట తగ్గదు మరి. అది వాడికి అర్ధం అయినట్టున్నది.
టేబుల్ మీదున్న నా ఫోన్‌ని షర్ట్ జేబులోకి జారవిడిచాను.
నెమ్మదిగా సూపుని కానిస్తుండగా..,ప్లేట్ తీసుకువచ్చాడు..ఇందాకటి నల్లనయ్య. వాడికి లోపల కోటింగ్ పడ్డట్టున్నది. నేను ముగించేసిన సూప్ బౌల్, దాని తాలుకు ప్లేట్, స్పూన్ వగైరాలు తీసుకుని తన వెంట తెచ్చుకున్న ట్రే‌లోకి సర్ధుకున్నాడు. కొంచెం భయం భయం గానే ఉన్నాడు. ఆ ట్రే ని పక్కనే అన్‌ఆక్కుపైడ్ టేబుల్ మీద పెట్టేసుకున్నాడు.
ప్లేట్‌ని పేపర్ నాప్కిన్ తో తుడుచుకున్నాను. నాప్‌కిన్‌లు శుభ్రం గా ఉండి వుండవచ్చన్న నమ్మకం మరి. ఎవడ్నో ఒకకడ్ని నమ్మాలిగా! దేవుడ్ని నమ్మరు మీరు? లెటెక్స్ గ్లవ్స్ అనుకుంటాను. అవితొడుకున్న కుడిచేత్తో, చపాతీలలోఒకటి తీసీ నెమ్మదిగా, నా ముందుంచిన మెలమైన్ ప్లేట్‌లో పెట్టాడు. ఇప్పుడు మిక్స్‌డ్ వెజిటబుల్ కర్రిని సర్వ్ చెయ్యాలి.
చపాతిని కుడిచేయి చూపుడు వేలు అంచుతో, నా వైపున్న ప్లేట్ అంచుకి లాగాను. చపాతీకి అటువైపు ప్లేట్‌లో కొంచెం స్థలం ఉంది. నా ఉద్దేశం సెర్వర్ స్పూన్‌తో స్కూప్ చేసిన మిక్స్‌డ్ వెజ్ కరిని నా ప్లేట్‌లో అక్కడ ప్లేస్ చెయ్యాలని.
ఎడం చెయ్యి అరిచేతిలోకి బౌల్‌ని సర్ధుకున్నాడు.
కుడిచేత్తో స్పూన్ ని అందుకున్నాడు.
స్పూన్ ని బౌల్‌లోకి దూర్చి కర్రిని స్కూప్ చేసాడు.
నా వైపుకు వంగాడు.
అతి జాగ్రత్తగా నా ప్లేట్ మీదకి తీసుకువచ్చాడు.
అప్పుడు ప్లేట్‌లోకి జారవిడిచాడు.
కొంత కరి నా ప్లేట్‌లోకి జారింది.
ఎర్రగా ఉందది.
పొగలు కక్కుతూ.
మళ్ళీ రెండో సారి స్పూన్‌ని బౌల్ లోకి జొనిపాడు.
కర్రీని స్కూప్ చేసాడు.
కుడిచేత్తో దాన్ని ప్లేట్ దగ్గిరకి చేరుస్తున్నాడు.
ప్లేట్ లోకి జారుస్తున్నాడు.
ప్లేట్‌లోకి జార్చేసాడు.
టామాటొ ముక్క అనుకుంటాను, స్పూన్ లోపలికి కొంచెం, స్పూన్ అంచుమీద నుంచి కొంచెం కిందకి వేలాడుతోంది.
ఆ ముక్క స్పూన్‌లోనుంచి ప్లేట్‌లోకి జారలేదు.
దాన్ని నా ప్లేట్‌లోకి జార్చాలి.
నెమ్మదిగా విదిల్చాడు.
ఉహూ.
ఆ టమాటో ముక్క బలంగా స్పూన్ ని పట్టుకుని వెలాడ్తోంది.
జారడం లేదు.
కొంచెం గట్టిగా విదిల్చాడు.
అబ్బే, లాభం లేదు.
ఈ సారి ఘట్టిగా విదిల్చాడు.
బ్రూస్ లీ స్టైల్లో.
రెండంగుళ్ళాల్లో ఆ మూవెమెంట్.
కంట్రోల్డ్ ఫోకస్డ్ ఎనర్జి.
ఆ వేగానికి స్పూన్ నా ప్లేట్‌కి కొట్టుకుంది.
“ఠంగ్” మని మెత్తని చప్పుడు. శ్మశానంలో కపాలం పగిలినప్పుడు వినబడుతుంది అలాంటి చప్పుడు (ట కాదు, నిజమే. ఎన్ని జీవుల్ని పంపలేదు ఈ చేతుల్తో!).
టమాటో ముక్క , నా మెలమైన్ ప్లేట్ కి అటు వైపు అంటే, టేబుల్ మీద పడింది.
ప్లేట్‌లో కాదు.
అప్పుడు వొదిలాడు ఆ నల్లనయ్య-సెర్వర్ వాడికి వచ్చిన ఇంగ్లిష్ పదాన్ని.
“షిట్.”
నాప్కిన్ స్టాండ్‌లో నుంచి ఒక పేపర్ నాప్‌కిన్‌ని అందుకున్నాను.
చూడండి – వేట లో First link ఇది. Third link ఇక్కడుంది.
రెండోది మీరు ఇప్పుడు చదివిందే !
ఇప్పుడే అందింది. రమేశ్ పంపాడు.
ముఖచిత్రం చూస్తే ‘రయికముడి ఎరగని బతుకు’ (భూమిక, డిసెంబరు 2012) గుర్తు వచ్చింది.
అట్టమీద బొమ్మ వేసింది బి కిరణ్ కుమారి. బాగుంది. చూడగానే చేతిలోకి పుస్తకాన్ని తీసుకుని చదవాలనిపిస్తుంది…రమేశ్ ఎవరో, రమేశ్ కతలేమిటో తెలియని వారికి కూడా!
ఆ నలుపు, తెలుపు రంగులలో ఒక అందం ఉంది.
పుస్తకం వెనుక తిప్పిచూస్తే…కొన్ని స్కెచెస్ ఉన్నాయి. నలుపులో తెలుపు. అక్షరాలు కూడా తెలుపులో.
ఆ అక్షరాలతో మనం కూడ పరుగెడతాం!
రమేశ్ కళ్ళెదుట నిలిచిన కల లో కొన్ని మాటలు: మళ్ళా ‘కతలమ్మో కతలు’ అనే నా గొంతు తెరువులో ఉలివింది. తిరిగినాను, తిరిగినాను, తెరువంతా తిరిగినాను. అది బాగా రూకలుండే తెరువే. అంతకు ముందు నా కతల్ని అబ్బురంగా తీసుకున్నవాళ్ళు ఉండే తెరువే. కాని నా కతలు వెలపోలేదు. . . . ఒక్కటీ నచ్చలేదు వాళ్లకు, ఒక్కటీ కతగా తోచలేదు వాళ్ళకు. . . . నాకు దిగులు కలిగింది. . . . అప్పుడు తిరుపతి ఉమన్న చెప్పినాడు, ‘పెద్దతెరువులోనే బండిని తిప్పితే ఎట్టాసామీ, సన్న సందుల్లో కూడా మణుసులు ఉంటారు. అక్కడకూడ కతలంటే ఊపిరిచ్చేవాళ్ళు ఉంటారు. ఒకసారి ఆ తట్టుకు పోయిరా పో’ అని.
పుస్తకాన్ని పూదోట శౌరీలు, మల్లవరపు విజయమరియదాస్ లకు అంకితం ఇచ్చాడు రమేశ్.
కతల గంప – తెలుగు కతలు కతకుడు స. వెం రమేశ్
పుస్తకం లో ఉన్న కతలు వాటి క్రమం:
తెలుగు సిన్నోడు తిమ్మరాయప్ప మీసర వాన ఊడల్లేని మర్రి పదిమందికి పెట్టే పడసాల ఆ అడివంచు పల్లె కాకికి కడవడు పిచిక్కి పిడికిడు రయికముడి ఎరగని బతుకు చెట్లు చెప్పిన కత సిడిమొయిలు బడకొడితి వాడు గోపాలకృష్ణ కొటాయి ఒంటినిట్టాడి గుడిసె ఎందుండి వస్తీవి తుమ్మీదా అబ్బిళింత కతలగంప మాదిగపుటక కాదు మొ‌యిలు నొగులు పాంచాలమ్మ పాట
ప్రతి కథ చివర అందులో తను వాడిన కొన్ని పదాలకి…మీకు, మీకేంటి నాకు కూడ అర్ధం అయ్యే తెలుగు పదాల అర్ధం ఇచ్చాడు.
ప్రతులకు మీరు పుస్తకం ధర రెండు వందలు పంపవలసింది ఇక్కడికి:
1-2-740, హనుమాన్ మందిరం దగ్గిర, రాకాసి పేట, బోధన్ 503 180
ఫోను: +91 90101 53505
గమనికపుస్తకంలో ప్రతులకు “అన్ని ముఖ్యమైన పుస్తక కేంద్రాలు” అని ఉన్నా అవి ఈ విషాదాంధ్రలో కాని, ప్రజాశ్రేయస్సులో కాని దొరుకుతాయన్న నమ్మకం లేదు. కాబట్టి పై ప్రచురణకర్తలకి రొక్కం పంపండి. అనుమానాలుంటే వారికి ఫోను చెయ్యండి. చెబుతారు మీకు పుస్తకం ఎక్కడ దొరుకుతుందో. వీలైతే వాళ్ళకి కొరియరు / పోస్ట్ ఖర్చులు పంపండి. మరో పుస్తకం వాళ్ళు ప్రచురిస్తే మనకి మరో పుస్తకం అందుబాటులోకి వస్తుంది మరి!
“ఖుదర్దు,” అని అన్నది అతనే.
“ఖుదర్దు,” అని ఆ యాజమానుడు అనకపొతే అస్సలు ఈ జీవితంలో ఈ ఘటనేలేదు.
ఖుదర్దు.
తప్పదు.
బతకాలిగా!
బతకాలి అంటే తినాలి.
కాని కొంతమంది తినడంకోసమే బతుకుతారు. అది మనకు అప్రస్తుతం. కాబట్టి ప్రస్తుతంలోకి వద్దాం. నేను బతకడానికి తినాలి. తినాలి కాబట్టి వేటాడాలి. వేటలో ఒక భాగం మెట్ట్లు ఎక్కడం. కాబట్టి మెట్లు ఎక్కాలి. ఎక్కి వారి ముందు నిలబడాలి. అప్పుడు చూపు ప్రస్తావన వస్తుంది. వాళ్ళని నేను చూడటం. నన్ను వాళ్ళు చూడటం. నా వేటకి, నా చూపుకి , వాళ్ళకి చూపులకి సంబంధించిన విషయం. ఇక ఆ చూపుల కథలోకి వెళదాం.
* * *
ఆ చూపే..ఆ చూపంటేనే చిరాకు.
నల్లగా ఉన్నాడు. నలుపు మీద తెల్లని పొడుగు చేతుల లినెన్ చొక్కా. దగ్గిరకు వెళ్లగానే నిలబడి చూసేవాడికి ముందు జుత్తు కనపడుతుంది. క్యాష్ కవుంటరు వెనక కూర్చునిఉంటాడుగా అందుకని. కుడి వేపు పాపిడి. నుదుటి మీదకి పడే రంగేసుకున్నజుట్టు. జుత్తు ఏమంత ఒత్తుగా లేదు. నుదురు పెద్దదే. కొంపదీసి ఆ కనుబొమలికి కూడా రంగేసాడేటో! కోటేరు ముక్కు మీదకి జారిపోతున్న బంగారపు రంగు ఫ్రేమున్న కళ్ళజోడు. ఫోటోక్రొమాటిక్ అద్దాలు. నారింజ రంగు పూత ఆ అద్దాలకి. అదీ హౌరా బ్రిడ్జ్‌లాగా పొడుగాటి ముక్కు మీద. జారడం ఇప్పుడా తరువాత అని అలోచిస్తున్నట్టుంది. అద్దాల వెనుక చిన్ని గుండ్రటి కళ్ళు. కళ్ళక్రింద బీరు సంచులు. ఆ ముక్కు కింద బొగ్గు నలుపు రంగేసిన సన్నటి మీసం. ముక్కులాగానే అదీ పలచగానే ఉంది. గంభీరంగా లేదు. సన్నటి పెదాలు. విడిపోతే ముత్యాలు రాలిపోతాయేమో అనే భయంతో ముడుచుకుని పోయినట్టున్నయి.
రాగిబిందె గొంతు లాంటి మెడ. దానిని మూడొంతులు కప్పేసిన లినెన్ కాలరు. కాలరు క్రింది కనపడాలని కనపడే చిటికిన వేలేడు మందాన ఉన్న బంగారు గొలుసు. దానికో పులిగోరు పతకం. పులిగోరు పతకం క్రింద తెల్లని బన్ని. బన్నీ మీద పై మూడు బొత్తలూడదీసేసిన లినెన్ చొక్కా.
ఎక్జిక్యూటివ్ కుర్చిఅంటారే అలాంటి కుర్చి. కొని ఎన్ని సంవత్సరాలు అయిందో గాని దాన్ని తయారుచేసిన వర్క్‌షాప్‌వాడు వేసిన ప్లాస్టిక్ కవర్లు ఇంకా తియ్యలేదు..దుమ్ముకొట్టుకుని కుర్చి ఎంత పాతదో చెపుతున్నాయి. కౌంటర్ అడ్డం ఉందిగాని కాని లేకపోతే ఏదో ఒక మోకాలి మీద మరో కాలు అడ్డం వేసుకుని కాలూపుతూ చూసేవాడు. కుర్చిలో ముందుకు జారాడా కావాలని లేక ముడ్డిమీద లినెన్ పాంటు ఆ రెక్జిన్ లెదర్ మీద ఆగలేదోకాని ముందుకు జారుతూ, ముక్కుమీదకి జారిన కళ్లజోడు పై ఫ్రేమ్ అంచుమీదనుండి నా మీదకు దృష్టి సారించాడు. ఏలినవారి రాజ్యంలోకి భిక్షకోసం అడుగుపెట్టిన ఏలియన్ని కదా నేను మరి.
“పుల్కాలున్నయ్యా?” అని అడిగాను. తలేగరేసాడు ఉన్నాయన్నట్టు. కుడి చెయ్యి కౌంటర్ మీదకి వచ్చింది. ముంజేతి మీదకు జారిపోతున్న అర అంగుళం వెడల్పున్న బంగారపు పట్టి. బొటనవేలుకు మందంగా ఉన్న బంగారపు ఉంగరంలో పొదిగిన తెల్ల రాయి సిఎఫ్‌‌ఎల్ లాంప్ వెలుతురులో ధగధగమెరుస్తూ నాకు కనపడింది. నేను చూసానన్నది ఆ చిన్న గుండ్రటి కళ్ళు గుర్తు పట్టేసి ఆ గర్వాన్ని నాకు కనపడేలా వెలిబుచ్చినవి. ఈ లోపు నా కుడిచేతివేపు పాంటు జేబులో నుంచి లెదర్ వాలెట్ బయటికి లాగాను.
“ఎంత?” అని అడిగాను.
“ఎన్ని కావాలేటి?” అని అడిగాడు.
“ప్లేటుకి ఎన్నండీ?” అని అడుగుతూ ఆ డైనింగ్ హాలులోపలికి దృష్టి సారించాను.
” ఫ్లేట్‌కి రెండు.”
“ప్లేట్ ఎంత?”
“ఒకటీ సిక్స్ రుపీస్. అంటే ఫ్లేటు టెల్వ్ రుపీస్.” నాకు లెక్కలు నేర్పించిన ఆనందం, ఆంగ్లలో నేర్పించాను చూసుకోహ్ మరి అన్న గర్వం వారి గొంతులో వినబడి, కంటిలో కనబడింది అన్నది నా బుర్రకి అర్ధం అయ్యింది.
“రెండు ప్లేట్లు,” అంటూ యాభై రూపాయలనోటు అందించాను.
కప్పనాలుక విసిరేసి పురుగుని పట్టుకున్నట్టు, అతని కుడిచెయ్యి నోటుని లాక్కుంది. క్షణం లోపే.
భ్రుక్రుటి ముడిపడింది.”అయిదు తీసుకోండి,” అని అన్నాడా ఏలిక, లేదా ఆజ్ఞాపించారా?
చిరాకేసింది. ఈయనేవడు నేను ఎన్ని తినాలో నిర్ణయించడానికి. ఒహో వారు ప్రభువులు కదూ!
“నేను అన్ని తినలేనండి,” అని ఏ మాత్రం వ్యంగ్యం, కోపం, నిర్లక్ష్యం లాంటివి వినపడకుండా మామూలుగా అతి సాధారణంగా అన్నాను అని అనుకున్నాను. అనే ఉంటాను. అలవాటేగా.
తల వంగింది. పెదాల మీద బొగ్గు నలుపు రంగేసిన మీసం కొసలు మరి కొంచెం కిందకి కుంగాయి. సరే ఇక కనుబొమల సంగతి చెప్పఖ్లేర్లేదు. నెత్తిమీద జుత్తు ఎక్కువ కనపడుతోంది. కాస్త పలచబడింది. దట్టంగా నూనే రాసినట్టుంది. ఏలిన వారి శ్రీమతే అయిఉంటుంది. ముఖంలో కళ్లు పూర్తిగా కనపడటం లేదు. పెదాల అంచులు కూడ ఒక లిప్తపాటు కుంగి బలవంతంగా విచ్చుకున్నాయి. ఈ పెపంచకంలో, ఏది…తన సామ్రాజ్యంలో ఇటువంటి పౌరుడ్ని ..ఏది ముష్టి ఆరు రూపాయల పులక తినలేని దౌర్భాగ్యుడ్ని తన జీవితంలో చూడల్సి వచ్చినందుకు వగస్తున్నట్టుంది. పెదాలు విడివడ్డాయి..మూసుకున్నాయి. దవడలు కదిలాయి. పళ్ళు కనబడ్డాయి. వాటి మధ్యనుంఛి నాలుక అలా చెంగున ఒక్కసారి బయటికి దూకింది. అలాగే వెనక్కి లోపలికి వెళ్ళిపోయింది. ఊరికే వెళ్ళిపోలేదు…పెదాలని తడిపేసివెళ్ళింది. నా రెండు చెవుల మధ్యనున్న పదార్ధానికి అర్ధం అయ్యిదేమిటంటే…ఇలాంటి బేరం నాకే తగలాలా అని తెలుపు లినైన్ చొక్కా అనుకుందని.
“కూర ఎంతండి?” ప్రభువుల వారు కదా. అందుకని సగౌరవంగానే అడిగాను.
“ఒరేయి రాజు, చెప్పు” అని తలేత్తకుండా ఒక ఆజ్ఞని అలా గాలిలోకి వదిలారు వారు. ఫుడ్డు కవుంటరు వెనకాతల ఉన్న “రాజు” గోరు, అర్ధనిమిలిత నేత్రాలతో, తన శ్వాసకి అడ్డుపడుతున్న పదార్దాన్ని కుడి చూపుడివేలితో వారి నాసికలోనుండి వెలికితీయడానికి తీవ్రమైన ప్రయత్నంలో ఉన్నా…నా వైపుకి తిరిగి, ”వెజ్ కరీనా, నాన్ వెజ్జా?” అని ప్రశ్నించారు. కళ్ళు తెరిచేనండి.
కాష్ కవుంటరు వెనకమాతలున్న ప్రభువులవారి తలకిందికి వంగే వుంది. ఆయన దవడలు కదులుతూనే ఉన్నాయి. “రాజు” అనబడే సేవకుడి నాసికలో వేలు అలాగే వుంది.
“వెజ్జు.”
“టొంటి రుపీస్,” రాజు గారి ధరని సూచించారు.
రెండు పది రూపాయలు, ఒక అయిదు, రూపాయల నోట్లు, ఒక రూపాయి నాణెం.
రెండు పళ్ళే‌‌ల పులకాలు, అంటే నాలుగు పులకాలు. ఒకొక్క పులక ఆరు రూపాయలు చొప్పున, నాలుగు పులకాల ధర ఇరవై నాలుగు రూపాయలు. ఒక శాఖాహారపు కూర ఇరవై రూపాయలు. మొత్తం వెరసి నలభై ఆరు రూపాయలు అని లెక్కవేసుకుని కాషు కవుంటరు వెనకమాతల ఎక్జిక్యూటివ్ కుర్చిలో కూర్చుని ఇంకా దింపిన తలెత్తకుండా సొరుగులో దేనికోసమో దెవులాడుతున్న ప్రభువులవారు బహుశ నేను సమర్పించుకున్న యాభై రూపాయలలో, ఇరవై నాలుగు రూపాయలు వారు పుచ్చుకోగా, నాకు ఇవ్వాల్సిన ఇరవై ఆరు రూపాయలు కాబట్టి ఏలిక వారి వద్ద ఒక్క రూపాయ బిళ్ళ గాని నోటుగాని వుండివుండక దాని కోసం వెతుకుతున్నారేమో అని అనుకుని, నా పంట్లాము ఎడమచేతివైపునున్న జేబిలోనికి చేతిని పంపి ఏవైనా నాణేలున్నాయమోనని చూసాను. చేతికి ఏవి తగలలేదు.
ఇక తప్పదు.
“ఫరవాలేదు. ఉంచండి. ఆ రూపాయి ఈ సారి వచ్చినప్పుడు ఇద్దురులెండి,” అని అన్నాను.
చివాల్నా తలెత్తారు, నాధులు. బుస బుస మని పొంగింది. రక్తం. ఆ ముఖం నలుపులో కూడా ఎరుపు కనపడింది. కళ్లలోని తెల్లగుడ్డులోని రక్తవాహికలలో రక్తం కూడా గంటకి దాదాపు అయిదారు వందల కిలోమీటర్ల వేగంతో పరిగెత్తింది.
“ఖుద్దర్దు,” అని అనడం లో ఱేడు, వారి జీవితకాలం లో , ఏది తనుపెడితే పెట్టిన కూడు తినే ఓహ సామాన్య బీద పౌరుడి “ధయాధాఖ్సుణ్యాల” మీద జీవించడమే.. ఖుదర్దు. ఒక్క రూపాయ. ఒక్క రూపాయ అప్పుండమే! ఖుదర్దు.
ఈ లోపు దేవర వారి సేవకుడు..ఏది నాసికలో ఉన్న పదార్ధాన్ని చూపుడు వేలితో వెలికి లాగడానికి ప్రయత్నిస్తున్నవారు తమ షరాయి జేబు అడుగునుండి ఒక నాణేన్ని బయటికి లాగి అది రూపాయి ని నిర్ధారించుకుని, దేవర వారిని సమీపించడము, వంగి, ఆ ఒక్క రూపాయి విలువ నాణ్ణేన్ని తన కుడి చేత్తో, కాష్ కవుంటర్ మీద జాగ్రత్తగా పెట్టడము జరిగింది.
అధీపులవారు దానిని అందుకుని, దానితో పాటుగా రెండు పదిరూపాయలనోటుని , ఒక అయిదు రూపాయల విలువ నాణ్ణేన్ని నా వైపుకి ఆ కాష్ కవుంటరు మీద నెట్టారు. కుడి చెయ్యి చూపుడు వేలితో. అప్పుడు గమనించాను అధీపులవారు చేతికి గోరింటాకు కూడా వేసుకున్నారని.
ఒక పదిరూపాయలనోటు మీద మరో పది రూపాయలనోటు, వాటి మీద మధ్యలో పెట్టిన ఒక అయిదు రూపాయల నాణెం దానిపైన పెట్టిన ఒక రూపాయ్ బిళ్ళని కాష్ కవుంటరు మీదుంచి నా ముందుకు తోసారు.
ఖుదర్దు, అంతే. నాలుగంటే నాలుగే పులకాలు, నా మాటే నాది.
ఆ మధ్య ఒక రచయితని అడిగాను, “మీరు ఎందుకు వ్రాస్తున్నారు?” అని.
ఠకీమని చెప్పాడాయన “డబ్బుల కోసం” అని.
మరొకరిని అడిగాను. “అయ్ ఆమ్ ఎక్స్‌ప్రెసివ్” అని జవాబు.
ఆంధ్రులు కాదు తెలుగు వారందరూ అభిమానించే (సినవారు కూడా ఉన్నారు) జవాబు, “రాయక పోతే చచ్చిపోతా”.
సముద్రంలోనుంచి బయటపడి, చెట్టుమీదకి ఎక్కి కిందకి దిగాడు. అన్ని వందల వేల సంవత్సరాలలో, వాడికి శబ్దం చెయ్యడం వచ్చింది. దానికి ఒక లయ ఏర్పచుకున్నాడు. భాష అయ్యింది అది. కథలు చెప్పుకోవడం మొదలయ్యింది. అనుకుందాం! సరే మౌఖికంగా కథలు చెప్పుకుంటున్ననాటి నుంచి బూతులు, అసభ్యపదజాలం వాడుక దేశ కాల పరిస్థితులని బట్టి మారుతునే ఉన్నవి. రోజు ఇంటా బయటా వింటున్నవేకదా?
ఫ్రీడ్‌మన్ అన్నట్టు, డాల్ఫిన్స్ కి , వేల్స్ కీ కూడా భాష ఉంది. మాట్లాడుకుంటాయి. ఏనుగులు, కాకులు, కుక్కలు, పిల్లులు, పాములు అన్నింటికి ఒక భాష వుంది. అన్ని ప్రేమించుకుంటాయి, కాట్లాడు కుంటాయి, తిట్టుకుంటాయి, ఆడుకుంటాయి అన్ని పనులు చేసుకుంటాయి.
“దిద్దుబాటు” తెలుగులో తొలి కథ అని అన్నారు. అబ్బే లేదు..ఇంకా చాలా కథలున్నవి (దాదాపు ఒక తొంభై దాకా అని ఒక అంచనా!) దానికి ముందే అని తెల్ఛేసారు. రేపో, మాపో అవి మనచేతుల్లోకి రానున్నవి. (బహుశ ఈ 2014 లోనే రావచ్చు).దిద్దుబాటు ని షార్ట్‌ఫిల్మ్‌గా కూడా తీసాడు అట్టాడ అప్పల్నాయుడు గారి అబ్బాయి సృజన్.
సరే, దిద్దుబాటుతోనే మొదలు పెడదాం.
మరి ఆ రోజే సాని కొంపలున్నవిగా?
మగాడు తిరుగుతునే ఉన్నాడుగా? ఆవిడ ఇంట్లోనే ఉందిగా?
“కన్యాశుల్కం” నుంచి, ఈ రోజు “వాడి పాకేజి నాకంటే తక్కువలేవే..వాడ్ని నేనెలాచేసుకుంటానే మమ్మీ?” అని ఈ రోజు చదువుకుని,ఉద్యోగంచేసుకున్న యువతి గారాలు పోతోంది.దిద్దుబాటు వెలువడిన సాంఘిక నేపధ్యం ఏమిటి? దేశ కాల పరిస్థితులేమిటి? ఈ రోజు దేశ కాల పరిస్థితులేమిటి? ఎరుపు రోజుల్లో కథకి ఒక సాంఘిక బాధ్యత ఉంది అని అనుకుని వాళ్ళు కథలు, నవలలు, కవితలు, నాటికలు గట్రా వ్రాసుకున్నారు. అవి “గర్జించు రష్యా” రోజులనుకుంటే ఇవి “గాండ్రించు అమెరికా ” రోజులనుకోవచ్చు. మరి మార్పు రాలేదా?మూలింటామె లో లాగా పందొసంత లాంటి వ్యక్తులు లేరా? అంటే ఉన్నారు! ఇప్పుడు కాదు..అనగనగా అప్పుడెప్పుడోనే ఉన్నారు. ఈ రోజు బయటికి వచ్చిందా? కాదే? పల్లెటూళ్ల లో పాలేర్లు, రైతులు, రైతు కూలీలు అయితే, పట్టణాలలో సేల్స్ గరల్స్, ఆఫీసులో క్లెర్క్‌లు వాళ్ళ రాసలీలల మీద ఎన్ని కథలు రాలేదు!
మరి “అరుంధతి” (ఉన్నంతలో – రాజారామ్మోహనరావు – 2012 స్వాతి మాస పత్రికలో) రామారావు పక్కలోకి వెళ్ళలేదేం? (కథ 2012 సంకలనం – సం: వాసిరెడ్డి నవీన్, శివశంకర్ పాపినేని)
కాబట్టి ఆ మార్పుని ఒప్పుకున్నవాళ్ళు ఈ మార్పులని కూడా అంగీకరించాలి.
అలాగే చదవతగ్గ రచన ఏదైనా సరే చదువుతారు. దానికి భాష అడ్డం రాకూడదు. కాని వచ్చేసిందిగా?!
భాషే కాదు. వస్తువులో కూడా మార్పులు వచ్చేసినవి.
* * *
ఈ మధ్య వచ్చిన కథ ఒకటి. ఎబినేజర్ అనబడే ఒక మాదిగ నింబోడి కథ ని వ్రాసింది కాశీభట్ల వేణుగోపాల్.
ఈయన “F” నాలుగు అక్షరాల పదాన్ని ఆంగ్లంలోనే అయినా వాడారు. (ఈ నాలుగు అక్షరాల ఎఫ్ పదం ఏమిటని అడగేవారి కోసం కాదు ఇది వ్రాస్తుంట!) అందులో ఎబినేజర్ పాత్రకి కళ్ళలో ఒక దానికి శుక్లం వచ్చింది. శుక్లాన్ని ఆంగ్లంలో కాటరాక్ట్ అంటారు. కాటరాక్ట్‌ని కొన్ని ప్రాంతలలో కొంత మంది “కన్ను పూసింది” అని అంటారు. శుక్లం ని “కన్ను లో పూత” అని కూడ చెప్పుకుంటారు. అంటే ఈ కథలో ఎబినీజర్ అనే పాత్ర కన్నుపూచింది. కన్నులో పూవు. కన్నులో పూవు ఉంది కాబట్టి ఆ వ్యక్తికి *పూకంటోడు అనే మారుపేరు (నిక్‌నేమ్) ఎగతాళిగా పిలుచుకునే పేరు పెట్టారు.ఆ మారుపేరు తన పాఠకులకు అమోదయోగ్యంకాదని ఒకరో ఇద్దరో సంపాదకులు అభిప్రాయపడ్డారు. ఆ మారుపేరులో వారికి బూతు వినపడింది. అంతే కాదు వారికి అసభ్యంగాను అభ్యంతరకరంగాను తోచింది. రచయితకి ఒక సూచన చేసారు. ఎబినేజర్ “మారుపేరు” (nickname) మార్చండి. ఆ కథని మేము ప్రచురిస్తామని. రచయిత ఒప్పుకోలేదు. రచయిత “మా ప్రాంతంలో అలా కన్నులో పూత అంటే శుక్లాలున్నవాడిని అదే పేరుతో పిలుస్తారు. అది జనబాహుళ్యంలో ప్రచారంలో ఉంది కాబట్టి నేను మీ సూచనను అంగీకరించను. మీరు కథని ప్రచురించకపోయినా ఫరవాలేదు” అంటూ వివరణ ఇచ్చారు.
ఆ పత్రిక సంపాదకులు అంగీకరించలేదు. కాబట్టి ఆ కథని అచ్చులో చదువుకునే అదృష్టం కొంత మంది పాఠకులకి దక్కలేదు. కొంతమంది జాలపాఠకులకి (online readers) ఆ దురదృష్టం కలిగింది. అవును, ఎవరు దీన్ని గురించి మాట్లడుకున్నట్టు కనపడలేదే!?నాలుగు అక్షరాలు – మూడు కథలు
ఇందులో లచ్చుమమ్మ మొగుడు కామేశ్వరరావు. ఆ లచ్చుమమ్మ వయసు దాదాపు 39 ఏళ్ళు. కాలేజిలో చదువుకునే సరయు ఈ దంపతుల కూతురు. మురళి లచ్చుమమ్మ మేనల్లుడు. డాక్టరి చదువుకుంటున్నాడు. వాడి దృష్టి తన మీదకు “మళ్ళించుకోవడానికి సరయు తిప్పలు. దానిని వదిలి నా పక్క చేరడానికి వాడి చిరాకులు.” అని ఆ తల్లి స్వగతం. మళ్ళీ ప్రత్యేకంగా చెప్పాలా? మురళీ తన మేనత్త తో గడపటానికే వాళ్ళింటికి వెళ్ళడం. ఎందుకని అంటే ఆమెకి “చేతనైంది చెప్తే చచ్చిపోతావ్రా మగడా. కావాలంటే మురళిని అడుగు. నెలకు మూడుసార్లు ఇంత దూరం ఎందుకొస్తాడో తెలుస్తుంది” అనుకుంటుంది. లచ్చుమమ్మ మళ్ళీ మరో మాట కూడా అనుకుంటుంది “అయినా ఆవు చేలో మేస్తే దూడ గట్టున మేస్తుందా?” అని.
ఎబనీజర్ పాత్ర వాడి పూకంటోడు అనే పేరు 2014 లోదే. అరుంధతి పాత్ర 2012 లోదే
పునీత పాత్ర 2014 లోదే.
ఈ మూడు కథలని చదువుకున్నవారు ఉన్నారు.
“కీమో” కథలో ఆరు చోట్ల *F* పదం వాడారు రచయిత. అది ఆంగ్ల పదం అయినా సంభాషణలు ఇంగ్లిష్‌లో కాబట్టి ట్రాన్స్‌లిటరేటేడ్ పదం అది. మరి ఇందాక భాష అనుకున్నామే?! మరి ఇక్కడ ఇది కూడా వచ్చేసిందిగా?!
మరో సందర్భం;
ఈ సారి ఏకంగా ఒక వెబ్‌జైన్ సంపాదకుడే వాడేసుకున్నారు F పదాన్ని!
ఆయన మాటల్లోనే “I fucked up so many relationships. I want us to be a success“.
మరి దీనికేమంటారు ?
మరి మంచుపూవు లోని కావేరి కూతురు ప్రియ లో భార్యని చూసుకున్న తండ్రి ఆలోచనలని వెలికి తెచ్చిన రచయిత ని ఏంచెయ్యాలి?మొన్న వేదికసమావేశం లో ఒక ఆంగ్ల కధని పరిచయం చేసాను. Ba-Boon – థామస్ పియర్సన్ వ్రాసిన కథ అది. 2014 లొనే వచ్చిందా కథ. అన్ని తనే అయిన సోదరుడు ఒకానొక దుర్ఘటనకి గురైన తరువాత అతని చెల్లెలు అతనికి తోడై ఉండాల్సిన పరిస్థితి. తన బాయ్‌ఫ్రెండ్‌తో ఒకానొక సందర్భంలో ఒక compromising situation లో వీడియో షూట్ లో పాల్గొంటుంది. ఆ టేప్ తెచ్చుకోవాలి. కొన్ని వందల వీడియో టేపులన్నింటిని చూస్తేగానీ ఏది తనది అన్నది తెలియదు. మరి సొంత అన్నతోనే ఆ వీడియో చూడాలా? ఈ అంశాన్ని ప్రంపంచంలోని ప్రతి ఆంగ్ల పాఠకుడు అంగీకరిస్తాడా?
కొవ్వలి నవలలని జాకెట్లలలో, లంగాలలో, ఓణీలలో దాచుకుని చదువుకునే వారు ఒకనాటి చదువుకున్న స్త్రీలు. అలాగే మధు పుస్తకాలని కూడా దాచుకుని చదువుకునేవారు ఈ జాలం అవతరించకముందు.ఇప్పుడు వస్తున్న ఈ కథలమీద, ఆ కథల కోసం తీసుకున్న వస్తువు మీద, ఆ పాత్రలు వాడిన భాషమీద కొంత మంది పాఠకుల అభిప్రాయాలని చదివిన తరువాత, ఇవన్నీ కూడా సెక్సు అంటే బూతు పదాలు వాడినందుకు వచ్చిన విమర్శలు అనే అనిపిస్తోంది. కొంత మంది అనుకునే బూతు ఆలోచనలు, అవి బయట పెట్టినందుకు వచ్చిన విమర్శలు గానే మిగిలిపోతాయి తప్ప మరొకటి కాదు.
మనం గుర్తుంచుకోవాల్సింది ఒకటి ఉంది. ఇవన్నీ కూడా అంతర్జాలం లోనే వెబ్‌జైన్‌లలోనే వెలువడ్డవి. అంతర్జాలానికి ఎల్లలు లేవు. అలాగే అక్కడ స్వేచ్చమీద కట్టడి లేదు.కా రా మాస్టారు అన్నట్టు: ” చీకటిలో ఉన్నా కొందరందులో వెలుగుని గురించి రాస్తారు. వెలుగులో ఉంటూ జీవితం లోని చీకటి గురించి రాస్తారు. వెలుగే తప్ప చీకటిని ఎరుగని వారు అందులోని నీలి నీడలనే చీకటిగాను, మరి కొందరు చీకటి చీకటి కాదని, వెలుగే చీకటి, చీకటే వెలుగని రాస్తారు” ( కా రా రచనలు పుట 379).
ఆయన వ్రాసిన సందర్భం వేరైనా ఈనాటి కథకులకి, పాఠకులకి తెలియాల్సి ఉంది.
ఆంక్షలు పెట్టకండి.వచ్చేవి ఎలాగు వస్తాయి. పొయ్యేవి ఎలాగూ పోతాయి.
మంచి ముత్యాలని ఏరుకోవడమే మీరు చేయగలిగింది!
ఏది మంచి? మీకు ఏది మంచి అని తోస్తే అదే మంచి!!
నిండా డేంజరస్ మనుషులుండారు ఈ ప్రపంచంలో. అతి ప్రమాదకారులు వీరు. మాటలతో మనల్ని మాయజేస్తారు. ఇదిగో అంటారు. అదిగో అంటారు. వీళ్ళు మన నోటికి వినిపిస్తారు. చెవులకి చూపిస్తారు. చొంగ కారుతుంటుంది ఒక పక్క. చేతులూపుకుంటూ, కళ్ళు తెరుచుకుని వాళ్ల మాయమాటల దారెంట వెళ్ళిపోయి వాళ్ళు చూపించే ఆ మరో ప్రపంచాన్ని కంటాం! చిన్నపిల్లల్లగా!!
సా వెం రమేశ్
డబల్ ఢమాకా అంటారనుకుంటా..ఒక కథతో మొదలుపెడతాడు, మరో కథ మొదలుపెడతాడు. వాటి చుట్టూ మరో ప్రపంచాన్ని సృష్టిస్తాడు. ఆ మూడింటీతో పాటు మరో కొత్త అంశం ప్రవేశపెడతాడు. త్రీ డి అంటారే. అలా! కళ్ళు తిరుగుతాయి. ఆ సుడిగుండంలో పడిపోతాం. గిరా గిరా తిరుగుతాం, పడి కొట్టుకుపోతాం. మన లోపలికి నీళ్ళేళ్ళిపోతాయి. మరో కొత్త భాష! మరో కొత్త కోణం. మరో కొత్త మూలం అవిష్కరింపజేస్తాడు. ఎక్కడో తెల్తాం. అక్కడే ఉండిపోదాం అనిపిస్తుంది..కాని ఉండలేం కదా! ఒక జీవితం ఉంది కదా? ఒక జీవనం చెయ్యాలి కదా? ఒక జీవిక కావాలి కదా?
కాని అతనికి అదే జీవితం, అదే జీవనం, అదే జీవిక అయ్యింది. సిగ్గు ఎవరికి ఉండాలో మరి?
భగ, భగా, ధగ ధగా మెరుస్తూ కళ్ళు మిరిమిట్లు గొలుపుతుంది., సిడిమొయిలు. అలాంటి లోకం ఒకటి ఉందా? తెలుసుకోవాలంటే వివరాలకు కథ 2013 ని కొనుక్కుని చదువుకోండి! కథకి అద్భుతమైన బొమ్మ గీసినవారు ఏలే లక్షణ్.
పోయిన సంవత్సరం అంటే 2013 లో ఒక పెద్ద రచయిత (“మాకు తెలియకుండా ఎప్పుడు పెద్దవాడైపొయ్యాడు” అని ఒక మరో పెద్దాయన సభాముఖంగానే అడిగాడు అనుకొండి, అది వేరే విషయం!) నన్నో ప్రశ్న అడిగాడు.
కాని నా జవాబు మాత్రం, “నాకు మరో విధంగా ఉండటం చేతకాదు” అని. ఈ ప్రస్థావన ఇప్పుడెండుకంటారా..ఎందుకో గుర్తు వచ్చింది..అద్దంలో నా దంతాలు చూసుకుంటూఉంటే..the last smile is always mine.
“అలా కాదు, ఒంటరిగా ఇక్కడెందుకు? మా దగ్గిరకు వచ్చి ఉండవచ్చుగా?”
“ఉహూ”.
“ఎందుకని?”
“మీ ఇంటికి వస్తే, నేను మీ హౌజ్ రూల్స్ పాటించాలి. అదే నా ఇంట్లో ఐతే నా ఇష్టం వచ్చినట్లు ఉంటాను. ఇన్ని సంవత్సరాలు నేను, మీ అమ్మ అందరం అలానే ఉన్నాం. మీ ఇంట్లో అలా ఉండటానికి కుదరదు. అందుకని, నో!”
